كشورهاى در حال توسعه در تكنولوژى غذايى است- انقلاب ارتباطات، انقلاب فكرى و ... نمونه‌هايى از كاربرد اين واژه در ادبيات جهانى است. در تمام اين كاربردها، يك درك مشترك وجود دارد كه بر اساس آن، از اصطلاح «تحول انقلابى»، رخدادى ريشه‌اى به‌ذهن مى‌آيد كه طى آن، قالب‌هاى كهن، يا به‌كلى از ميان مى‌رود، يا دست‌كم، در حال جايگزين شدن با نگرش‌هاى جديد و غالباً تجربه‌نشده مى‌باشد.

به اين ترتيب، گرچه بين نظريه‌پردازان اجتماعى، تعريف مشتركى از «انقلاب» نمى‌توان يافت، اما با بهره‌گيرى از كاربردهاى اين واژه، مى‌توانيم تصورى از معناى آن به‌دست آوريم. اين تصور، با تغيير ارزش‌ها، به‌كارگيرى خشونت و تغيير در نظام سياسى همراه خواهد بود.

با اين حساب، «انقلاب، برآيند مجموعه‌اى از تغيير و تحولات ارزشى، فرهنگى، اجتماعى، اقتصادى و سياسى است كه با توسل به خشونت،[1] موجب تغيير در ساختار حكومت و دستگاه حاكم مى‌شود.»

انقلاب؛ آرى يا خير

ترديدى نيست كه در پاره‌اى موارد، انقلاب به‌عنوان تنها راه‌حل موجود، امرى‌

[1]. تأكيد بر عنصر خشونت در انقلاب‌ها در آثار بسيارى از نظريه‌پردازان انقلاب ديده مى‌شود( از جمله: چالمرز جانسون، تحول انقلابى: بررسى نظرى پديده انقلاب، ص 30- 17؛ ساموئل هانتينگتون، سامان سياسى در جوامع دستخوش دگرگونى، ص 358 و ...) و اصولًا تصور انقلاب، بدون به‌كارگيرى خشونت غيرممكن است. منظور از خشونت، مجموعه اقداماتى است كه از يك‌سو انقلابيان، برخلاف قانون و مقررات نظام انجام مى‌دهند؛ از قبيل اعتصاب، تظاهرات، درگير شدن با نيروهاى نظامى و ...، و از سوى ديگر، حكومت براى سركوب آنان مرتكب مى‌شود.