اين اقدامات علاوه بر اينكه ساخت خاورميانه بزرگ را به فاز اجرا منتقل مى‌كرد، شرايط را نيز براى برقرارى نظم هژمونيك (برترى و رهبرى جهانى) آمريكا در صحنه بين‌المللى فراهم مى‌ساخت.

از اين رو نومحافظه‌كاران، برنامه نظامى تسخير خاورميانه قديم (افغانستان، عراق، سوريه، لبنان و ...) را در دايره طرح‌ريزى و اقدامات خود قرار دادند تا اهداف و راهبردهاى خاورميانه‌اى آمريكا را تأمين نمايند. تهاجم نظامى به افغانستان و عراق و ساقط كردن طالبان و صدام، آغاز مرحله اول طرح خاورميانه بزرگ، يعنى دولت سازى در منطقه خاورميانه قديم را معنا بخشيد.

سردمداران كاخ سفيد درصدد بودند در اين مرحله با ساقط كردن دولتهاى شرور، دولتهاى همراه با خود را جايگزين آنان نمايند. اما ديرى نگذشت كه متوجه شدند پروژه دولت‌سازى نه تنها به شكل‌گيرى و روى كار آمدن دولت‌هاى همسو نمى‌انجامد، بلكه فرصتى را براى اسلام گرايان فراهم مى‌سازد تا با استفاده از آن، به صورت دموكراتيك، از نردبان قدرت بالا روند.

پيروزى مجاهدين افغان و تشكيل مجلس قانونگذارى اسلامى در افغانستان، پيروزى ائتلاف يكپارچه در عراق و روى كار آمدن دولت اسلامى، پيروزى حزب اللَّه در انتخابات پارلمانى لبنان و مشاركت در دولت اين كشور، پيروزى حماس در فلسطين و پيروزى اسلام‌گرايان شيعه در انتخابات شهردارى استانهاى شرقى عربستان، طرح خاورميانه بزرگ آمريكا را در اولين گام خود با مانع بسيار بلندى مواجه ساخت و معادلاتى را در منطقه رقم زد كه نه تنها با اهداف و راهبردهاى خاورميانه‌اى نظام سلطه مغايرت داشت، بلكه منافع آنان را نيز به خطر انداخت. از اين رو