آينده مى‌بيند. به اعتقاد وى تقابل تمدن‌ها، سياست غالب جهانى و آخرين مرحله تكامل درگيرى‌ها در جهان است و خطوط گسل موجود بين تمدن‌هاى امروز، جايگزين مرزهاى سياسى و ايدئولوژيك دوران جنگ سرد شده است و اين خطوط، جرقه‌هاى ايجاد بحران و خونريزى است.

همچنين خصومت هزار و چهارصد ساله اسلام و غرب درحال افزايش است و روابط ميان دو تمدن اسلام و غرب، آبستن بروز حوادثى خونين است. بر اساس اين نظريه «پارادايم برخورد تمدنى» مسائل جهانى را تحت الشعاع قرار مى‌دهد و در عصر نو، صف آرايى‌هاى تازه‌اى بر محور تمدن‌ها شكل مى‌گيرد و سرانجام، تمدن‌هاى اسلامى و كنفوسيوسى در كنار هم و در مقابل تمدن غرب قرار مى‌گيرند. خلاصه اين كه كانون اصلى درگيرى‌ها در آينده، بين تمدن غرب و اتحاد جوامع كنفوسيوسى شرق آسيا و جهان اسلام خواهد بود. 24

نظريه برخورد تمدن‌ها، از بدو انتشار، با واكنش‌هاى گسترده‌اى در محافل فكرى، مذهبى، فرهنگى و سياسى جهان، روبه‌رو شده است.

هانتينگتون با طرح اين نظريه، موجب شد تا سياست‌هاى بين‌المللى، اهداف، تحليل‌ها و ارزش‌هاى در حال شكل‌گيرى آن، مورد بازانديشى قرار گيرند و پژوهش‌گران علم روابط بين‌الملل نيز در تحليل اوضاع جديد جهانى، در صدد ارائه نظريات نو برآيند؛ هر چند كه تاكنون در تلاش براى ارائه جايگزينى براى نظريه هانتينگتون، موفق نبوده‌اند.

با وجود نقدهاى متعددى كه درباره نظريه برخورد تمدن‌ها منتشر شده است، هانتينگتون همچنان بر ديدگاه بدبينانه خويش، درباره آينده روابط بين تمدن‌ها، تأكيد مى‌كند و از شكست دولت-/ ملت، به عنوان واحد