و تازيانه‌ى سخن به هوا مى‌رود و در آنجا كه طاغوت بر منبر تكبّر، به تجاهل مى‌پردازد، محكم بر سرش فرود مى‌آيد، آنچنان محكم، كه فرصت واكنش را از او مى‌گيرد. و اين همه نيست مگر به ايمان و تعهّد و مسؤوليّت. و كيست كه نداند چرا دعبل چهل سال چوبه‌ى دارش را به دوش مى‌كشد، و عمرو بن حمق سرش بر نيزه مى‌رود و ميثم تمّار بر بالاى درخت مثله مى‌شود، و حجر در مرج عذراء به خون مى‌غلطد، و كميت بن زيد اسدى را به شمشير شكم مى‌درند، و فرزدق به زندان مى‌رود، و زيد بن على هفت سال بر بالاى دار مى‌ماند، و عمّار ياسر، اين پير نودساله، اين بيدار دل (ابو يقظان) در صفّين به دست گروه باغى شهيد مى‌شود. آرى كيست كه نداند شهادت اينان بيش‌ازهمه، حجّتى است بر درستى و حقّانيت مكتب اسلام و مذهب شيعه.

و اينك اين قصيده‌ى (ميميّه) فرزدق، در فضايل امام سجّاد (ع)، با ترجمه‌ى آن، به دوستداران مكتب علوى تقديم مى‌شود.

متن قصيده‌