112- دأب بن كنانى‌

دأب كنانى از كنانه‌ى شداخ است. از نسبدانان و آشنايان به اخبار عرب است. فرزندان او عيسى بن دأب و يحيى بن دأب نيز از دانايان و نسب‌شناسان عرب‌اند.

(ر. ك: الفهرست، ابن النّديم).

113- عبد اللّه بن عمّار برقى‌

از شاعران شيعه، زبانش را بريدند و ديوانش را دريدند، پس شعرش از ميان رفت و از او اخبارى در دست نداريم.

114- كميت بن زيد الأسدى‌

ابو المستهل كميت بن زيد اسدى (شهيد به سال 126 هجرى). از لحاظ نسب به مضر بن نزار بن عدنان مى‌پيوندد. لغوى بود و به علم ايّام عرب آشنايى داشت و در علوم ادبى و روايت سرآمد اقران خود بود. به جانبدارى از تشيّع زبانزد و در دفاع از آن همواره در تلاش بود. در شهرت، بدان درجه گام نهاده بود كه گفته‌اند:

«انتساب كميت به بنى اسد، براى آنان افتخارى است كافى و در خور اعتنا، مادام كه آن‌ها نخواهند به فخر ديگر پردازند».

ابو عكرمه ضبّى گفته است:

«اگر شعر كميت نبود، زبان عرب ترجمان نمى‌يافت و بيان آن مبهم مى‌ماند».

اهل قبيله‌اش گفته‌اند:

«از بركت دعاى پيامبر (ص) در حق كميت و قبيله‌ى او پيوسته، ما را خير و بركت مى‌رسيده است».

تاريخ ادب‌نويسان برآن‌اند كه:

هيچ‌كس چون كميت از دانش انساب و مناقب عرب در خود جمع ندارد. وى ده خصلت نيكو داشته است: 1- خطيب بنى اسد بوده است. 2- فقيه شيعه بوده است. 3- حافظ قرآن بوده است. 4- خط را خوش مى‌نوشته است. 5- در نسب‌شناسى، تسلّط داشته است. 6-