شكيبايان از ناشكيبايان و سپاسگزاران از ناسپاسان، شناخته نمى‌شدند و فرمانبرداران، مستحقّ پاداش نمى‌گرديدند و عصيانگران بار گناه بر دوش نمى‌كشيدند. اگر نكبتى به ما رسد، ما آن را پيش‌تر آزموده‌ايم و اگر دولتمان فرارسد، ما خود در انتظار آنيم.

سپاس خدا را كه نزد ما براى هرحالتى در هرروزگارى، ابزارى و براى هرمقام و موقعيّت، سخنى است. به گاه محنت، شكيبايى و به گاه نعمت، سپاسگزارى.

امير المؤمنين- بر او درود باد- را هزار ماه 128 بر منبر شام دشنام گفتند و ما در ولايت او شكّ نكرديم، نبوّت حضرت محمّد (ص) را سيزده سال تكذيب كردند و ما در او تهمت نزديم. ابليس زمانى بس دراز به عبادت حقّ تعالى بزيست. ما در لعن بر او شكّ روا نداشتيم. ما پيوسته به كم نيرويى حقّ آزمايش شديم، درحالى‌كه به دولتش يقين داشتيم. به شهادت امام بعد از امام و رضا پس از رضا، دچار شديم، اما هرگز در امامت آن‌ها ترديد نكرديم. وعده‌ى خداوند، انجام گرفتنى و امرش نافذ و جارى است.

«نه‌چنين است! به زودى خواهيد دانست، باز هم نه‌چنين است! به زودى خواهيد دانست. آنان كه ستم كردند به‌زودى خواهند دانست كه به چه كيفر گاهى بازگشت خواهند كرد. و خبر اين امر را پس از مدتى خواهيد شنيد.»

بدانيد- خداوند شما را مشمول رحمتش گرداناد- بنى اميّه شجره‌ى ملعونه‌ى 129 نفرين شده در قرآن، و پيروان طاغوت و شيطان‌اند. اينان در محو محاسن امام على (ع) سخت كوشيدند و كسانى را كه به دروغ بر پيامبر (ص) حديث مى‌بستند، به مزدورى گرفتند.

قداست مدينه را درهم شكستند و بيت المقدّس را بر مدينه برگزيدند، و مركز خلافت را از كوفه به دمشق بردند. اينان، براى از ميان بردن اين آثار، مال‌ها بخشيدند و نيروها صرف كردند و مزدوران بگماشتند. اما با اين‌همه، نه توانستند حديثى از احاديث پيامبر خدا- درود خدا بر او و آلش باد- را از ميان برند و نه آيه‌اى از كتاب خداى تعالى را، تحريف كنند و نه كسى از دشمنان خدا را برجاى اولياى خدا، بنشانند. اوليايى كه پيوسته با فضائل عترت بر سرشان (بنى اميه) مى‌كوبيدند و با استدلال، و برهان زبان آن‌ها را فرو مى‌بستند. و در اين كار هيبت بنى اميّه و ترس از آنان، سود نمى‌بخشيد. زيرا حقّ، چيره است، اگرچه حقّ‌خواهان را خوار دارند و فزون است، اگر حزبش اندك باشد. باطل،