اين‌ها را ابن رومى به حدّ كامل در تشيّع علوى طرفدار امام منتظر غائب به دست مى‌آورد، در مقابل عبّاسيان كه طرفدار وضع حاضراند، مردم همه دشمن آن‌هايند، و آرزوى زوال ملكشان را دارند. ازاين‌رو تشيّع ابن رومى در دلش و در اميدهايش بود، و او بر مذهب ديگر شاعران و بر مذهب ديگر مردان، از طرفداران تشيّع بود. 8

مقام او در شعر

مقام ابن رومى در شعر و ادب عرب و علوم عربيّت بر هيچ متتبّع صاحب‌نظرى كه با ادب عرب آشنايى داشته باشد، پوشيده نيست. كمتر قصيده‌اى از قصايدش را مى‌توان جست كه خواننده در خلال خواندن، يقين نكند كه سراينده‌ى آن، دريايى از علم لغت، و داراى احاطه‌ى وسيعى به مفردات غريب، و اوزان و مشتقّات آن و تعريف‌هاى لغوى و آشنايى با موقعيّت امثال عرب و اسماء مشاهير آنان است. در ادب عرب بيش از همه دو تن از نام‌آوران، ابن رومى و أبو العلاء معرّى به اين خصوصيت ممتاز و مشهوراند. او بر نويسندگان و تازه به دوران رسيده‌هاى كوفه برترى مى‌جست و با علماى نحو كه بر شعرش به لحاظ لغوى و دستورى خرده مى‌گرفتند، مى‌تاخت و آن‌ها را هجو مى‌كرد. 9

ابن رومى در فنّ شعر بنا را بر عينيّت و مشاهده مى‌نهد و با اشارات و تلميحاتى تند، نقايص و عيوب جسمانى دشمنانش را ظاهر مى‌كند و سپس با هجوى گزنده و تلخ آن‌ها را لباس شعر مى‌پوشاند. بر همين شيوه و با چنين نگاهى تصاوير بهجت‌انگيز و شادى آفرين را- به‌ويژه در جشن‌هاى دولتمردان و لذّت‌هاى كاخ‌نشينان- در شعر مى‌سرايد. 10

به‌سبب اظهار تشيّعش نمى‌توانست در دربار خلفاء باشد، و چون ديگر شعراء، از خوان نعمت بسته بر مردم و گسترده در بارگاه آنان، سود جويد. بلكه تركان هم- كه در آن زمان فرماندهى سپاه عبّاسيان را برعهده داشتند و از قدرت و نفوذ فراوان برخوردار بودند و به همين لحاظ بسيارى از شاعران آن روزگار در جرگه‌ى مداحانشان درآمده بودند، نتوانستند او را جلب كنند. 11

او به صراحت در قصيده‌ى جيميّه بر طاهريان و عبّاسيان تاخت آورده و مژده‌ى پيروزى‌