تحريم كند و چون عيّاران و آوارگان، آواره‌ى شهرها شود.

قصيده‌ى تائيه‌

ياقوت حموى، 45 بيت از اين قصيده را ثبت كرده و اختلاف نسخه‌ها را تذكر داده است.

آنچه از نظر او اصيل و مورد اعتماد است همان 45 بيت است كه او در كتاب «معجم الأدباء» آورده است. 30

اهميّت اين قصيده فراوان است و بر آن شروحى نوشته شده است، مهم‌تر از همه اشاره‌اى است كه در آن- آن هم در زمان دعبل به امام عصر (عج) رفته است.

ابو الفرج در «اغانى» جلد 22، صفحه 7773 گويد: «قصيده‌ى تائيه‌ى دعبل كه با بيت:

شروع مى‌شود، از بهترين نوع شعر و شكوهمندترين نمونه‌ى مدايحى است كه درباره‌ى خاندان پيامبر (ص) سروده‌اند.»

ابو اسحاق حموئى از احمد بن زياد و او از قول دعبل خزاعى آورده است كه گفت:

چكامه‌ى تائيه را براى اهل بيت سرودم و بر على بن موسى الرضا (ع) خواندم، به من فرمود: آيا دو بيت به قصيده‌ات نيفزايم؟ گفتم چرا اى فرزند رسول خدا. فرمود:

دعبل گفت: سپس من باقى قصيده را خواندم تا به سروده‌ى خود رسيدم كه:

امام رضا (ع) به سختى گريست و فرمود:

اى دعبل روح القدس بر زبانت سخن رانده است، آيا اين امام را مى‌شناسى؟ گفتم نه! ولى شنيده‌ام امامى از خاندان شما خروج مى‌كند و زمين را از عدل‌وداد پر مى‌كند.

فرمود: امام بعد از من پسرم محمّد است و پس از او فرزندش على و بعد از وى پسرش حسن و پس از حسن فرزندش حجّت قائم است، و اوست (امامى) كه در غيبتش، مورد انتظار و در ظهورش، مورد اطاعت است. او زمين را از عدل‌وداد پر مى‌كند آنچنان كه از