الف: احياى شعائر حسينى‌

آن فقيه بزرگوار، به اقامه سوكوارى سالار شهيدان علاقه بسيار داشت، و شبهاى جمعه در منزل خويش اقامه عزا مى‌كرد. وى هرروز پيش از درس خود، حديثى اخلاقى را عنوان مى‌كرد، و درباره آن گفتگو مى‌نمود، و پس از آن مصيبت امام حسين عليه السّلام را تذكر مى‌داد. هنگامى كه به قم آمد، اين مطلب را به مرحوم آيت اللّه حاج شيخ عبد الكريم حائرى يادآور شد. آن مرد بزرگ نيز پذيرفت، و هرروز پيش از درس وى حجت الاسلام ابراهيم صاحب الزمانى روضه مى‌خواند.[1]

ب: بهره‌ورى از وقت‌

آيت اللّه مامقانى در شبانه‌روز تنها 4 ساعت مى‌خوابيد، و به حداقل خوراك و پوشاك بسنده مى‌كرد. تمام قدرت بدنى خويش را براى خواندن و نوشتن به كار گرفته بود، و لذا در 61 سالگى بدرود حيات گفت. هنگامى كه به سوى مكه مشرف مى‌شد، مقدار معتنابهى از كتابهاى فقهى را نيز همراه خويش برد تا در طول راه مشغول تأليف و تصنيف باشد، و از كارش بازنماند.[2] وى تمام دوره سطوح خود را در 5/ 2 سال به پايان رسانيد، و در تمام ايام سال از بدو تحصيل تا دوران مرجعيت، تأليف و تدريس اشتغالات خويش را ترك نكرد، و تنها روز عاشورا را تعطيل مى‌نمود.

ج: رسيدگى به حال نيازمندان‌

مرجع فقيد شيعه به درماندگان و نيازمندان رسيدگى كامل مى‌كرد، بدون آنكه كسى متوجه شود. حكايت ذيل از شاگرد خصوصى وى، آيت اللّه نجفى مرعشى نقل شده است:

[1]. رازى، آثار الحجه، ج 1، ص 60.

[2]. مرعشى، المسلسلات، ج 2، ص 356؛ حرز الدين، معارف الرجال، ج 2، ص 21.