در شب يكشنبه 8 ربيع الثانى 1339 ه. ق، در 73 سالگى بدرود حيات گفت.

به دنبال اعلام خبر درگذشت وى، سراسر مناطق شيعه‌نشين بويژه ايران و عراق عزادار و غرق ماتم و اندوه شد. مجالس بزرگداشت وى در تمام كشورهاى اسلامى برگزار و شاعران و گويندگان به ذكر فضايل و مناقب وى- به نظم و نثر فارسى و عربى- پرداختند. از جمله كسانى كه در وفاتش شعر سرودند، شيخ محمّد على يعقوبى، شيخ مهدى جواهرى و شيخ مهدى حجار نجفى بودند.[1] 70 خبر درگذشت ايشان در 23 ربيع الثانى به مشهد مقدس رسيد و بلافاصله درسهاى حوزه علميه و بازارها تعطيل و مجلس بزرگداشت باشكوهى در مسجد گوهرشاد برپا شد.[2]

پيكر پاك ايشان پس از تشييع باشكوه، در يكى از حجره‌هاى شرقى صحن مطهر امير المؤمنين على عليه السّلام به خاك سپرده شد. مرحوم آيت اللّه حاج سيد احمد زنجانى، ماده تاريخ وفات او را جمله «عطر اللّه ضريحه» ساخته است.[3]

طرفه آنكه پس از گذشت 27 سال از تدفين وى، هنگامى كه خواستند پيكر پاك مرحوم آيت اللّه حاج آقا حسين قمى را در ربيع الاول 1366 ه. ق در كنار او به خاك بسپارند، روزنه‌اى به قبر آيت اللّه شيخ الشريعه اصفهانى نمايان شد و جسدش را صحيح و سالم و بدون هيچ‌گونه پوسيدگى و بوى بد يافتند. اين مطلب در ميان علما و اهالى نجف بسيار مشهور است و من از نواده ايشان و او، از مادر و دايى خود شنيده و در كتاب اجساد جاويدان نيز ثبت است.

از معروفترين فرزندان وى، مرحوم آيت اللّه حاج شيخ محمّد شريعت زاده- از علماى مروج مذهب و خدمتگزار تشيع در پاكستان- بود كه در سال 1390 ق، حضرت امام خمينى (ره را به عنوان يكى از مراجع تقليد طراز اول جهان تشيع‌

[1]. تهرانى، نقباء البشر( مخطوط)، ص 483؛ امين، اعيان الشيعة، ج 8، ص 392.

[2]. قمى، فوائد الرضوية، ص 345.

[3]. قاضى طباطبايى، مقدمه افاضة القدير، ص« ز».