2. آقا ميرزا محمّد هاشم موسوى خوانسارى (1235- 1318 ه. ق)، صاحب مبانى الاصول‌

3. شيخ محمّد طه نجف (د. 1323 ه. ق)، صاحب اتقان المقال فى احوال الرجال‌

4. سيد محمّد مهدى قزوينى حلى (د. 1300 ه. ق)، صاحب السبائك المذهبة

5. شيخ محمّد حسين كاظمى (د. 1308 ه. ق)، صاحب هداية الانام فى شرح شرايع الاسلام‌

اگر بخواهيم اشخاصى كه از ايشان اجازه روايت گرفته‌اند برشماريم، شمار زيادى از بزرگان- و از جمله شاگردان او را- بايد نام آوريم. شمار بسيارى از آنان را مرحوم آيت اللّه نجفى مرعشى (ره) در كتاب الاجازة الكبيرة نام برده است.

اجازات اعطايى وى به ديگران، اغلب مفصل بوده است. علّامه تهرانى مى‌نويسد:

اجازه ايشان براى من گسترده و تاريخ آن 1320 ه. ق بود و در آن نام مشايخ خود را ذكر فرموده‌اند.

و هم در ذيل اجازه‌اش به آيت اللّه سيد هادى خراسانى مى‌نويسد

«وى اجازات بسيارى به مستجيزين بخشوده بود، كه ما به خاطر زيادى‌شان از ذكر آنها معذوريم».[1]

تأليفات‌

مرحوم شريعت اصفهانى پس از بازگشت از سفر حج، يكسره به كار تأليف، تدريس، افتا و تربيت شاگردان پرداخت و از همين رهگذر به نوشتن كتابهاى بسيار در علوم و فنون مختلف همچون تفسير، علوم قرآنى، فقه، اصول، حديث، رجال، ادبيات، كلام، حكمت و فلسفه، اجازات، مناظرات و قواعد فقهى توفيق يافت:

[1]. تهرانى، الذريعة، ج 1، ص 225.