شخصيت خانوادگى‌

پدرش يكى از نيك‌انديشان و پرهيزگاران اصفهان به نام حاج ميرزا محمّد جواد بود. وى در مقدمه افاضه القدير[1] از پدرش با صفات «التقى النقى» و شيخ آقا بزرگ از او با صفات «زبدة اهل السداد» ياد مى‌كند.[2] نياى او مرحوم حاج محمّد على شيرازى، آراسته به زهد، ورع و پرهيزگارى بود كه از كثرت نماز خواندن و عبادت كردن، به «نمازى» شهرت داشت.[3] پدرش از شيراز به اصفهان مهاجرت كرد و شيخ الشريعه در آنجا به دنيا آمد.[4]

تحصيلات‌

آيت اللّه شيخ الشريعه پس از پشت‌سر نهادن دوران كودكى، به مكتبخانه رفت و دروس ابتدايى را فراگرفت. سپس به شوق آموختن علوم دينى، به حوزه درس استادان حوزه علميه اصفهان شتافت و در محضر بسيارى از آنان زانوى ادب به زمين زد و توشه‌ها برگرفت كه به قرار زير معرفى مى‌شوند:

1. حكيم فقيه ملا عبد الجواد مدرس خراسانى، از بزرگان شاگردان شيخ محمّد تقى اصفهانى صاحب هداية المسترشدين‌

[1]. اصفهانى، افاضة القدير، ص 2.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ص 483.

[3]. امين، اعيان الشيعة، ج 8، ص 392؛ مدرس خيابانى، ريحانة الادب، ج 2، ص 317؛ معلم حبيب آبادى، مكارم الآثار، ج 5، ص 1816: در اين كتاب احتمال ديگرى نيز آمده است كه به دليل آنكه ايشان از اولاد و بازماندگان« غازان خان» تركمان- كه به امر شاه عباس صفوى از ماوراء النهر به اصفهان كوچيد- است، به نمازى شهرت يافته بود.

[4]. شيخ الشريعه ابتدا به شريعة الحق، سپس به شريعت اصفهانى، و پس از آن به شيخ الشريعه مشهور شد.

برادرانش نيز به حقيقت و طريقت معروف بودند. اگر در اعيان الشيعة، ج 8، ص 391، او را ملقبيه شريعتمدار نگاشته، ظاهرا اشتباه است.