با انگليس ضد دولت عثمانى نمودند و خود فرماندهى منطقه را برعهده گرفتند.[1]

همچنين مرحوم آيت اللّه سيد محمّد كاظم يزدى و آيت اللّه شيخ الشريعه اصفهانى هر دو حكم به جهاد دادند.[2] با صدور احكام جهاد از طرف مراجع عاليقدر تقليد، مردم مسلمان به جبهه جنگ شتافتند و اين مقابله در جبهه قرنه- محل اتصال دجله و فرات- اتفاق افتاد. چندى بعد دامنه جنگ به ناحيه كوت العماره كشيده و جبهه اصلى جنگ در آنجا واقع شد و مقاومت شگفت‌انگيز مردم و علماى دين 18 ماه طول كشيد. نبرد مجاهدان عليه انگليسيها ارتش انگليس را به كلّى زمينگير ساخته بودند.[3] جنگ در اين ناحيه به پيروزى بزرگ سپاه عثمانى و مردم عراق منجر شد و انگليسيها متحمل خسارات بسيار گرديدند وعده بسيارى از آنان كشته و مجروح شدند. رهبرى مردم و عشاير عراق در اين ناحيه برعهده آيت اللّه سيد مصطفى كاشانى به همراه فرزند دلاور و برومندش آيت اللّه سيد ابو القاسم كاشانى بود.[4]

درگذشت‌

توقف طولانى آيت اللّه كاشانى در جبهه‌هاى نبرد كه بسيار بد آب‌وهوا بود، باعث بيمارى شديد ايشان شد. ازاين‌رو، در اواخر 1333 ه. ق براى درمان به نجف بازگشت و به معالجه پرداخت. در اوايل 1334 ه. ق بود كه خبر ضعف قواى مجاهدان به گوش او رسيد. لذا، همراه با برخى از علماى بزرگ به سوى كاظمين حركت كرد تا از آنجا به جبهه‌هاى نبرد (كوت العمارة) عزيمت كند، اما در كاظمين بيمارى‌اش وخيم شد و مانع از حركت او گرديد. لذا، در كاظمين رحل اقامت افكند

[1]. سپهر، ايران در جنگ بزرگ، صص 72- 73؛ صادقى تهرانى، نگاهى به تاريخ انقلاب اسلامى 1920 عراق، صص 12- 15.

[2]. مجله آفاق عربيه، صص 40- 43 و 52.

[3]. صادقى تهرانى، نگاهى به تاريخ انقلاب اسلامى، 1920 عراق، ص 13.

[4]. خاقانى نجفى، شعراء الغرى، ج 11، ص 325؛ حرز الدين نجفى، معارف الرجال، ج 3، ص 15.