چاپ دوم آن در سال 1386 ه. ق در 14 مجلد، كه از جلد 15 تا 19 به همت آيت اللّه حسن زاده آملى و جلد 20 و 21 آن هم به وسيله مرحوم آيت اللّه شيخ محمّد باقر كمره‌اى نگاشته شد و سومين چاپ آن هم در 1405 ه. ق از سوى بنياد فرهنگى امام المهدى وابسته به مسجد ارك تهران نام گرفت.

فصول كتاب‌

اين كتاب، شامل پنج بخش است:

اول، شرح لغات مشكل نهج البلاغه؛

دوم، اعراب كلمات نهج البلاغه؛

سوم، بيان مفصل معانى و مقصود نهج البلاغه؛

چهارم، تحقيق مطالب و شرح خطبه‌هاى كتاب (دربرگيرنده دهها مطلب ادبى، تاريخى، كلامى، تفسيرى، حديثى و مانند آن)؛[1]

جم، ترجمه نهج البلاغه.[2]

مؤلف در مقدمه طولانى كتاب به شرح مباحث ادبى و فنون علم بلاغت پرداخته و از علم معانى و بيان و بديع در 200 صفحه سخن گفته است. وى حدود 70 فن بديع را با استناد به آيات، روايات و خطبه‌هاى امير المؤمنين در نهج البلاغه و اشعار عربى توضيح داده است، سپس شرح‌حال امير المؤمنين عليه السّلام (ص 216- 230) و سيد رضى (ص 232- 240) و توصيف و مدح نهج البلاغه (ص 242- 246) آمده و پس از آن خطبه‌هاى نهج البلاغه شرح شده است.

انگيزه تأليف‌

مؤلف در آغاز كتاب پس از مدح بليغ نهج البلاغه، مى‌نويسد:

[1] انصارى قمى، ناصر الدين، اختران فقاهت بررسى زندگى علمى و سياسى گروهى از علماى سده اخير، 2جلد، دليل ما - قم، چاپ: دوم، 1387.

[2]. تهرانى، الذريعة، ج 23، 157؛ امينى، الغدير، ج 4، 192؛ حسينى خطيب، مصادر نهج البلاغه و اسانيده، ج 1، 268- 269.