شاعران بسيارى در مرثيت او اشعار فراوانى به عربى و فارسى سرودند، و مجالس بزرگداشت او تا روزهاى متوالى در ايران و عراق ادامه يافت. از جمله كسانى كه در رثايش شعر سرودند، شيخ عبد الرحيم سودانى، سيد مهدى ابو الطاب بغدادى‌[1] و ميرزا على اصغر رضائيه تبريزى‌[2] مى‌باشند. ميرزا على اصغر، ماده تاريخ وفاتش را چنين سروده است:

كه برابر با 1323 ه. ق است. شاعر ديگرى چنين سرود:

و برخى از ماده تاريخهاى فارسى وفات او اين است:[3]

و ديگرى گفت:

پيكر پاك و شريفش سالهاى بسيار صحيح و سالم مانده بود. در سال 1388 ه. ق- 65 سال پس وفاتش- به هنگام گسترش مقبره وى و آماده‌سازى قبرهاى ديگر، ديواره لحد ايشان ناگهان فروريخت و جسد پاك و شريفش نمايان شد. جمعى از مردم نجف اين حادثه را مشاهده كردند، و ديدند كه حتى رنگ كفن نيز تغيير نكرده بود.[4] اين مطلب را مرحوم آيت اللّه شيخ عبد اللّه مامقانى نيز پيش‌بينى كرده و نوشته بود: پدرم به بيمارى اسهال وفات يافت. اين از نيكبختى او

[1]. آل محبوبه،. ماضى النجف و حاضرها، ج 3، صص 254- 255.

[2]. واعظ خيابانى، علماى معاصرين، صص 82- 83.

[3]. مامقانى، مخزن المعانى، ص 250.

[4]. مهدى پور، اجساد جاويدان، ص 279.