مرجعيت و رياست شيعيان آذربايجان و قفقاز با فاضل ايروانى بود. پس از درگذشت وى در 1306 ه. ق، مرجعيت و رهبرى شيعيان به او محول شد. پس از رحلت آيت اللّه ميرزاى شيرازى در 1312 ه. ق، امر مرجعيت و رياست وى افزون و آوازه شهرتش در سراسر جهان طنين‌افكن گرديد، اداره حوزه علميه نجف برعهده‌اش قرار گرفت، و حقوق شرعيه از سراسر گيتى به نزد وى فرستاده شد.[1]

تأليفات‌

از آن مرد بزرگ بجز شاگردان بسيار، تأليفات متعدد فقهى و اصولى ارجدار و با ارزشى نيز باقى مانده است، كه عبارتند از:

الف: فقه‌

1. درايع الاحلام فى شرح شرايع الاسلام: اين كتاب در 14 مجلد شامل بخشهاى ذيل است:[2]

- كتاب الصلاة: قسمتى از اين كتاب در 1349 ه. ق به چاپ رسيد.

- كتاب الطهارة: اين كتاب 6 جلدى، در 2 مجلد بزرگ در تبريز به سال 1319 ه. ق به چاپ رسيد.[3]

- كتاب الزكاة

- كتاب الخمس‌

[1]. امين، اعيان الشيعة، ج 5، ص 151؛ آل محبوبة، ماضى النجف و حاضرها، ج 3، صص 253- 254؛ مامقانى، مخزن المعانى، ص 231.

[2]. نام اين كتاب را علامه تهرانى، ذرايع الاحكام الى اسرار شرايع الاسلام ذكر كرده است. ر. ك: تهرانى، الذريعة، ج 10، ص 24.

[3]. نام اين كتاب را علامه تهرانى، ذرايع الاحكام الى اسرار شرايع الاسلام ذكر كرده است. ر. ك: تهرانى، الذريعة، ج 10، ص 24.