تدريس‌

آيت اللّه مامقانى از هنگام اقامتش در تبريز، به تدريس شرح لمعه و قوانين پرداخت. در مجلس درسش، شمار بسيارى گردآمدند، و آوازه تدريس او در محافل علمى تبريز طنين‌افكن شد، و اين همه 8 سال به طول انجاميد. سپس در سال 1270 ه. ق به نجف اشرف مهاجرت كرد، و به تحصيل و تدريس متون پرداخت. زمانى كه وى از استادش مرحوم كوه كمرى- به علت بيمارى و فلج ايشان- جدا شد، مستقلا به تدريس و تأليف اشتغال ورزيد. وى در صبح به تدريس فقه- كه بيش از 200 نفر در آن شركت مى‌جستند- و هنگام عصر به تدريس اصول- با شركت بيش از 500 نفر- در مسجد صاحب جواهر مى‌پرداخت.[1] تمام فضلا و طلاب ترك و اكثر فضلاى نجف، منحصرا به درس ايشان و فاضل شرابيانى حاضر مى‌شدند. پس از وفات شرابيانى بود كه آوازه مرجعيت و تدريس او در حوزه‌هاى علمى شيعه طنين‌افكن شد، و محفل درسى وى يكى از باشكوهترين درسهاى حوزه نجف گرديد.

شاگردان‌

برخى از شاگردان آن مرد بزرگ عبارتند از:

1. آقا سيد ابو الحسن موسوى اصفهانى (1284- 1365 ه. ق)، صاحب‌

[1]. آل محبوبة، ماضى النجف و حاضرها، ج 3، ص 253؛ گويند؛ هرچند از او خواهش كردند تا مجلس درس خويش را به مسجد هندى منتقل كند، قبول نكرد و فرمود: مى‌خواهم از قبر صاحب جواهر تبرك بجويم. ر. ك: مامقانى، مخزن المعانى، ص 231.