50 سال درس خواندن، هنوز نفهميده‌اى كه بايد در وقت نماز، بدنت آرام باشد؟ اينجا هم جاى نماز خواندن است؟[1]

دورى از شهرت‌

فقيه همدانى از شهرت و رياست پرهيز مى‌كرد و عزلت و گمنامى جز در وظايف شرعيه‌اش را دوست مى‌داشت. او در روزهاى عيد جلوس نداشت و دوست نداشت به هنگام مسافرت، كسى او را بدرقه كند. وى كمتر در مجالس عمومى شركت مى‌كرد و زياراتش را كوتاه و مختصر مى‌نمود. علامه امين مى‌نويسد:

نزديك عيدى، طلبه‌ها به او گفتند: مى‌خواهيم روز عيد خدمت شما برسيم.

فرمود: من اين را نمى‌خواهم. اما دوستان در روز عيد به در خانه ايشان آمدند و در را بسته ديدند، دق الباب كردند، دامادش شيخ على در را باز كرد و ما به ديدار شيخ، برخلاف تمايل قلبى‌اش، رفتيم و خدا را بر اين زيارت سپاس گزارديم.

او در راهها و تنهايى، طى طريق مى‌كرد و شب‌ها كسى را نداشت كه در مقابلش چراغ ببرد و اگر كسى او را نمى‌شناخت، مى‌پنداشت يكى از طلاب فقير است، چنانكه شبى با او راه مى‌رفتم، يكى از زائران ايرانى آمد و بدو گفت: آيا شما نماز وحشت مى‌خوانيد؟ او هم گفت: خير.

هيچ‌وقت براى مطرح كردن خود، گامى برنداشت و به كسى اجازه تبليغش را نمى‌داد و سخنى كه از آن بوى تبليغ و معرفى خودش بوزد، هرگز به زبان نمى‌آورد.[2]

كتاب‌ها

تأليفات فقيه همدانى به دو گروه: فتوايى و استدلالى تقسيم مى‌شوند.

[1]. نقل به مضمون از يكى از مجله‌هاى حوزه.

[2]. امين، اعيان الشيعه، ج 7، ص 21.