علامه سيد ذاكر حسين (د. 1358 ه. ق)، فرزند كوچكتر مير حامد حسين، هم از علماى هند بود.[1]

از او به غير از تتميم و حاشيه بر عبقات، كتابهاى: ديوان شعر عربى و فارسى، و الادعية الماثوره‌[2] برجاى مانده است.[3]

درگذشت‌

سرانجام، مير حامد حسين به علت كار مداوم و بيمارى و خستگى ناشى از كار، در 18 صفر 1306 ه. ق و در سن 60 سالگى، در كتابخانه خود درگذشت. او حتى يك روز قبل از وفات، سرگرم كارهاى علمى‌اش بود. پس از وفات، پيكر پاكش را به خانه آورند و با مشايعت تمام مردم شهر، در حسينيه غفران مآب به خاك سپرده شد، و به لقب فردوس مآب شهرت يافت.[4] در رثاى او، شعراى ايران، عراق و هند اشعار فراوانى سرودند. اين اشعار در مجموعه‌اى به نام القصائد المشكلة فى المراثى المثكلة گردآمده و دربرگيرنده 17 قصيده است.[5]

ماده تاريخ وفاتش، «عبقات الانوار تبكيه‌آها» (1306 ه. ق) است. مرثيه عربى آيت اللّه علامه ميرزا ابوالفضل تهرانى‌[6] بسيار خواندنى است.[7]

آيت اللّه مرعشى نجفى فرموده:

«يكى از مردان صالح و نيكوكار، مير حامد حسين را پس از وفاتش در خواب ديد، كه قيامت برپا شده و پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم بر فراز منبرى قرار

[1]. همان، ص 254.

[2]. تهرانى، الذريعة، ج 1، ص 399.

[3]. ميلانى، نفحات الازهار، ج 1، ص 146.

[4]. مرتضى حسين، مطلع انوار، ص 184.

[5]. ميلانى، نفحات الازهار، ج 1، ص 138.

[6]. تهرانى، ديوان اشعار، صص 384- 385.

[7]. طباطبائى، الغدير فى التراث الاسلامى، صص 146- 147.