7. همسر آيت اللّه شيخ اسد اللّه تهرانى (د. 1332 ه. ق)،[1] كه از علماى بزرگ تهران و شاگرد حاجى، ميرزاى آشتيانى، آخوند خراسانى و ميرزا محمّد تقى شيرازى بود.

درگذشت‌

به فرموده پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم، فقدان دانشمندان ضربه‌اى سهمگين بر پيكره امت اسلامى است: «موت العالم مصيبة لاتجبر و ثلمة لاتسد و هو نجم طمس و موت قبيلة ايسر من موت عالم»[2] (مرگ دانشمند مصيبتى جبران‌ناپذير و شكافى پرناشدنى است. وى ستاره‌اى مى‌باشد كه به محاق نشسته است. و مرگ قبيله‌اى بزرگ آسانتر از فقدان يك دانشمند است).

سرانجام، آن رادمرد فخرآفرين در بامداد پنجشنبه 27 محرم الحرام 1306 ه. ق در سن 86 سالگى،[3] پس از عمرى ارشاد و راهنمايى، تأليف و تدريس، طرد سلطه بيگانگان و نفى حاكميت مستبدان، چشم از جهان فروبست و جان‌به‌جان آفرين تسليم نمود.

شيخ آقا بزرگ تهرانى- كه خود آن روزها نوجوانى 13 ساله و در تشييع جنازه حاضر بود، روز وفات او را اينچنين توصيف مى‌نمايد:[4]

ايران در مرگش يكپارچه به ناله در آمد، و مردم از غم فقدانش در شيون و فرياد شدند. ازدحام جمعيت در تشييع جنازه‌اش بحدى بود كه چشم روزگار مانند آن را نديده بود. بازارها و مغازه‌ها تعطيل شده و پيكر

[1]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 133.

[2]. منذرى، الترغيب و الترهيب، ج 1، ص 105.

[3]. اعتماد السلطنة، المآثر و الآثار، ص 138؛ موسوى كاظمى، احسن الوديعة، ج 1، ص 84، واعظ خيابانى، علماء معاصرين، ص 25.

[4]. تهرانى، نقباء البشر، ج 3، ص 1506.