گفتار بزرگان درباره مرحوم شيخ‌

دانشمندان و علماء معاصر و پس از حاج شيخ، هماره به ايشان به ديده تكريم و احترام نگريسته‌اند.

مجامع رجالى شيعه درباره‌اش قلمفرساييها كرده و با اوصاف عالى او را ستوده‌اند.

آرى اين است مفهوم آيه شريفه: إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا

مرحوم علامه حاج ملا على واعظ خيابانى مى‌نويسد:

«مرحوم آيت اللّه آقا ميرزا صادق آقاى مجتهد تبريزى قدس اللّه سره شفاها به حقير فرموده‌اند كه در ايام تحصيل، سالى در نجف اشرف در رؤيت هلال شوال اختلاف شد. همه آقايان حجج اسلام فرمودند كه هركس رؤيت كرده برود خدمت آقاى حجة الاسلام حاج شيخ جعفر شوشترى شهادت بدهد، هروقت ايشان حكم كرد ما هم افطار مى‌كنيم.

شهود مى‌آمدند شهادت مى‌دادند.

آقاى حاج شيخ فرمودند: «چون در هوا ابرى و مانعى نبود بايد چهل نفر شهادت بدهند تا قطع- و يقين- حاصل آيد». در اين بين يكى از معروفين علماى نجف آمد و در ايوان طلا مشغول صرف (كشيدن) چپق شد، طلاب آمدند چپق را از دستش گرفته بر زمين زدند و گفتند:

«اين چه حركت بى‌قاعده و جسارتى است؟ هنوز آقاى حاج شيخ حكم نفرموده و آقايان افطار نكرده‌اند؛ برخيز از اينجا!

آن شخص از جاى برخاست و خجل به منزل رفت؛ و ديگر نتوانست در نجف بماند و مهاجرت كرد».[1]

[1]. واعظ خيابانى، علماى معاصرين، ص 15.