ما را حكايت مى‌كند.

و نيز در مقام تجليل از قصيده شيخ كاظم ازرى و گراميداشت شاعر فرموده‌اند:

«اى كاش جواهر الكلام در نامه عمل از رى نوشته مى‌شد، و در عوض قصيده هائيه از رى در صحيفه اعمال من نگاشته مى‌شد».[1]

اينها شاهد صدق فروتنى صاحب جواهر، شكسته نفسى، تقدير و تجليل وى از عمل بزرگان، و ناچيز پنداشتن خويش است.

ترويج و توقير دانشوران‌

صاحب جواهر به مردم عموما و به طلاب و شاگردانش خصوصا، احترام عميقى مى‌گذاشت و براى علم و عالم ارج و منزلت والاى قائل بود. به رعايت احترام علما و حق‌شناسى از دانشمندان بسيار اهميت مى‌داد.

در بالا سه مورد از قدرشناسى مرحوم شيخ نقل شد. مورد ديگر ماجرايى است معروف در ارتباط با علّامه بزرگوار آيت اللّه شيخ محمّد حسن آل ياسين كه تفصيل آن از اين قرار است:

صاحب جواهر يكى از برترين شاگردان خود مرحوم آل ياسين را براى ارشاد و راهنمايى مردم بغداد به آن شهر فرستاد. پس از چندى يكى از تجار شهر با مقدارى كلان از حقوق شرعى سى هزار بيشلك (سكه رايج آن زمان) حضور شيخ رسيد.

هنگامى كه صاحب جواهر فهميد وى از بغداد به نجف آمده تا اين اموال را به خود شيخ برساند، بسيار ناراحت گرديد و كسيه‌هاى محتوى پول را به سويى انداخت و فرمود: با اين حساب خيال مى‌كنم شيخ محمّد حسن آل ياسين از گرسنگى و تنگدستى هلاك شود.

پس از گذشت چند روز كه اهالى بغداد براى تبريك روز غدير به خانه صاحب‌

[1]. قمى، مفاتيح الجنان، ص 328؛ همو، هدية الاحباب، صص 111- 112.