ساحر أوكاهن أو كذّاب يصدّقه فيما يقول، فقد كفر بما أنزل الله من كتاب».[1]

البته حديث بالمطابقه راجع به حرمت رجوع ديگران به كاهن است، ولى بالملازمه بر حرمت خود كهانت و سحر و كذب دلالت دارد، زيرا اگر خود اين عمل‌ها حرمت نداشت رجوع به آنها در حدّ كفر عملى نبود.

و نيز روايت نصر بن قابوس از امام صادق (ع):

«المنجّم ملعونٌ، والكاهن ملعونٌ والساحر ملعونٌ».[2]

البته سند آن به سبب حسن بن على كوفى و اسحاق بن ابراهيم، ضعيف است. و از جمله كلام امير مؤمنان در نهج البلاغه‌:

«أيّها الناس إيّاكم و تعلّم النجوم إلا ما يهتدي به في برّ أو بحر فإنّها تدعوا إلى الكهانة والمنجّم كالكاهن والكاهن كالساحر، والساحر كالكافر، والكافر في النار ...».[3]

3. حكم مراجعه به كاهن‌

همان‌طور كه خود كهانت حرام است، رجوع ديگران به كاهن و تصديق او (عمل به گفته او، ترتيب اثر دادن به قول او و استناد به قول او در اثبات يا نفى چيزى) حرمت دارد، و دليل آن علاوه بر عمومات نهى از افترا بر خداوند، و عمومات حرمت عمل به ظن، خصوص دو روايت صحيحه ابى بصير و ابن ادريس است كه ذكر شد و عبارت «تكهّن له‌» در روايت اوّل بر همين مطلب دلالت دارد. روايت دوم هم مستقيماً و بالمطابقه بر حرمت رجوع به كاهن دلالت دارد.

4. خبر دادن از غائبات‌

خبر دادن از غائبات گاهى بر اساس ولايت و عبوديت و پيدا كردن چشم برزخى و غيبى است كه شرعاً اشكال ندارد و در روايات متعدد از جمله حديثى از رسول‌

[1]. همان، ص 150، ح 3.

[2]. همان، ص 143، ح 7.

[3]. نهج البلاغه، خطبه 79.