نموده كه قضاى آنها بر او واجب نيست، البته اگر بعد از دخول وقت نماز، به اندازه‌اى از وقت بگذرد كه بتواند در آن وقت حد اقل واجبات نماز را با رعايت حالش، از كندى و سرعت، مريضى و صحت، حضر (در وطن بودن) و مسافرت، و با رعايت تهيه شرائطى را كه دارا نيست ولى فعلا مكلف به آنها است،- مانند وضو و غسل يا تيمم- بجا آورد، و ليكن بجا نياورد و حائض شود، بايد اين نماز يوميه را قضا نمايد، بر خلاف زنى كه اين مقدار از اول وقت را (در حال پاكى قبل از حيض شدن) درك نكرده كه قضا بر او واجب نيست.

و بنابر احتياط اگر به اندازه انجام نماز با طهارت از اول وقت بگذرد، اگر چه وقت تحصيل ساير شرائط را نداشته باشد، نماز را قضا نمايد، ولى بنابر اقوا قضاء آن واجب نيست.

(1)

مسأله 12- اگر قبل از آنكه وقت نماز بگذرد از حيض پاك گردد

، پس در صورتى كه از وقت به مقدار يك ركعت با تحصيل شرائط آن، درك نمايد بايد نمازش را به نيت اداء بجا آورد و اگر بجا نياورد بايد قضا نمايد، بلكه بنابر احتياط، با داشتن وقت، فقط براى طهارت و اداء يك ركعت- هر چند وقت براى ساير شرائط نباشد- بايد قضاء كند، اگر چه بنابر اقوا واجب نيست.

(2)

مسأله 13- اگر گمان كند كه وقت براى يك ركعت نماز با تحصيل شرائط آن ندارد

و نمازش را ترك كند و سپس معلوم شود كه وقت داشته، قضاى نماز واجب است.

(3)

مسأله 14- اگر در آخر روز پاك گردد

و از وقت به اندازه چهار ركعت در وطن يا دو ركعت در مسافرت، درك نمايد بايد نماز عصر را بخواند و نماز ظهر- اداء و قضاء- از او ساقط مى‌شود و اگر از وقت به اندازه پنج ركعت در وطن يا سه ركعت در مسافرت، درك نمايد. هر دو نماز بر او واجب است و اگر آنها را ترك كند قضاى هر دو واجب است.

و اما نماز مغرب و عشاء در صورتى كه از آخر شب كمتر از وقت پنج ركعت در وطن و يا كمتر از چهار ركعت در مسافرت، درك نمايد، فقط نماز عشاء بر او واجب است و نماز مغرب اداء و قضاى آن از او ساقط مى‌شود.

(4)

مسأله 15- اگر به اعتقاد آنكه، براى هر دو نماز وقت كافى است‌

، آنها را بخواند سپس معلوم شود كه كافى نبوده است و وظيفه‌اش خصوص نماز دوم بوده است، نمازش صحيح است و چيزى بر او نيست همچنين اگر نماز دوم را بجا آورد سپس معلوم شود كه وقت ضيق بوده است (يعنى بر خلاف اعتقادش فقط براى نماز دوم وقت داشته است) و اگر هر دو را ترك كند، فقط قضاى نماز دوم واجب است، و اگر نماز دوم را به اعتقاد [1]