است جلو بيفتد و اگر او نبود، كسى كه در احكام نماز افقه است جلو بيفتد و اگر او نبود، از همه مسن‌تر جلو بيفتد و البتّه امام هميشگى مسجد براى امامت اولويّت دارد، اگر چه غير او افضل باشد، لكن بهتر آن است كه افضل را جلو بيندازد و صاحب منزل نسبت به غير- در صورتى كه در نماز خواندن در آنجا مأذون باشد- براى امامت اولويّت دارد و بهتر است كه افضل را جلو بيندازد و سادات هاشمى از غير خودشان در صورتى كه در صفات مساوى با آنها باشند، براى امامت اولويّت دارند و مرجّحاتى كه ذكر شد، افضليّت و استحباب، را مى‌رسانند نه آن كه واجب و لازم نمايند، حتى اولويّت امامت براى امام جماعت راتب، لزوم ندارد بنابراين، غير امام راتب اگر بخواهد امامت امام راتب را كنار بزند و خودش امامت نمايد، اگر چه از جميع جهات نسبت به امام راتب پائين‌تر باشد، حرام نيست، لكن مزاحمت و كنار زدن امام راتب زشت است، بلكه مخالف مروّت است، اگر چه شخص مزاحم از هر جهت افضل از امام راتب باشد.

(1)

مسأله 9- احتياط آن است كه صاحب مرض جذام و برص و كسى كه حدّ شرعى خورده و توبه نموده است، امامت ننمايند

و به آنها اقتدا نكنند و امامت شخص اغلف كه در ختنه نشدن معذور بوده است، مكروه است و امامت كسى كه مأمومين، امام جماعت شدن او را كراهت دارند، مكروه است و امامت صاحب تيمّم براى كسى كه وضو يا غسل دارد، مكروه است، بلكه بهتر است، هيچ ناقصى براى كاملى امامت ننمايد.

(2)

مسأله 10- اگر مأموم بداند كه نماز امام باطل است‌

، به جهت آن كه امام محدث است يا ركنى را ترك نموده و مانند آن اقتداى به او براى اين مأموم جايز نيست، اگر چه امام از روى جهل يا سهو به صحّت نمازش عقيده داشته باشد.

(3)

مسأله 11- اگر مأموم نجاستى را در لباس امام ببيند كه معفو عنه نباشد

، اگر بداند كه امام آن را فراموش كرده، نبايد به او اقتدا كند و اگر بداند كه امام وجود نجاست در لباسش را نمى‌داند، اقتدا به او جايز است و اگر نداند كه آيا امام مى‌داند يا آن را فراموش كرده در جواز اقتدا به او تأمّل و اشكال است، پس احتياط ترك نشود.

(4)

مسأله 12- اگر بعد از نماز آشكار شود كه امام جماعت فاسق يا محدث بوده‌

، آنچه نماز با او خوانده صحيح است و آنچه در نماز جماعت بخشيده مى‌شود، در اين نمازها نيز بخشيده مى‌شود.