(1)

مسأله 20- اگر نماز ظهر و عصر را بخواند

و قبل از آنكه سلام نماز عصر را بدهد، اجمالا بداند: يا يك ركعت نماز ظهر را ترك كرده و اين ركعتى را كه در دست دارد، ركعت چهارم نماز عصر است و يا آنكه نماز ظهرش تمام بوده و اين ركعتى را كه مشغول است، ركعت سوّم نماز عصر است، بايد بنا را بر تمام بودن نماز ظهر بگذارد و نسبت به نماز عصر بنا را بر اكثر (چهار ركعت) گذارد و نماز را تمام كرده و نماز احتياط (شك سه و چهار) را بخواند، و احتمال دارد كه اكتفا به خواندن يك ركعت متصل به آن به قصد «ما فى الذمة» جايز باشد، و همچنين است حال در نماز مغرب و عشا.

(2)

مسأله 21- اگر نماز ظهر و عصر را هشت ركعت و نماز مغرب و عشا را هفت ركعت بخواند

، لكن نداند كه آيا صحيح خوانده يا از يكى از دو نماز، يك ركعت را كم كرده و بر ديگرى كه مقارن اوست، افزوده است نمازهايش صحيح است و چيزى بر او نيست.

(3)

مسأله 22- اگر با اينكه مى‌داند نماز ظهر و عصر را هشت ركعت خوانده، قبل از سلام نماز عصر شك كند در اينكه نماز ظهر را چهار ركعت خوانده‌

كه اين ركعتى را كه در دست دارد، ركعت چهارم نماز عصر باشد يا نماز ظهر را پنج ركعت خوانده است كه ركعتى را كه در دست دارد، ركعت سوم نماز عصر باشد، بنا را بر صحّت نماز ظهرش مى‌گذارد و نسبت به نماز عصر (كه شك چهار و پنج دارد) بنا را بر چهار مى‌گذارد و به وظيفه‌اى كه در اين شك دارد، عمل مى‌نمايد، و همچنين است حال در نماز مغرب و عشا، اگر با اينكه مى‌داند هفت ركعت خوانده است، قبل از سلام نماز عشاء شك كند كه آيا سلام نماز مغرب را سر سه ركعتى داده يا چهار ركعتى.

(4)

مسأله 23- اگر بداند كه نماز ظهر و عصر را نه ركعت خوانده است‌

و نداند كه يك ركعت را بر نماز ظهر افزوده يا بر نماز عصر، چنانچه بعد از سلام نماز عصر باشد، واجب است كه يك نماز چهار ركعتى به قصد «ما فى الذّمة» بخواند و اگر قبل از سلام باشد، چنانچه قبل از تمام شدن دو سجده شك نمايد، ظاهر اين است كه نماز دوّم، محكوم به بطلان و نماز اولى صحيح است، و اگر بعد از تمام شدن دو سجده باشد، بايد به نماز ظهر عدول كند و نماز را تمام نمايد و چيزى بر او نيست.

(5)

مسأله 24- اگر بداند كه نماز مغرب و عشا را هشت ركعت خوانده است‌

و نداند كه يك ركعت را بر نماز مغرب افزوده است يا بر نماز عشا، واجب است در هر حال، هر دو را اعاده كند، مگر آنكه شك او قبل از تمام كردن هر دو سجده باشد كه در اين صورت، ظاهر آن است كه نماز دوم محكوم به بطلان و نماز اوّلى صحيح است.

(6)

مسأله 25- اگر نمازى را بخواند، پس از آن معتقد شود كه آن نماز را نخوانده است‌

و