باقى مانده مسح كند و با آب جديد جايز نيست.

(1)

مسأله 15- بايد موضعى كه مسح مى‌شود خشك باشد

بطورى كه اجزاء آب از آن به دست (مثلا) منتقل نشود و امّا مسح پاها، بنابر اقوا از نظر درازا مسح از سر انگشتان تا برآمدگى روى پا كفايت مى‌كند اگر چه مسح تا مفصل احتياط مستحب است و اما از نظر پهنا اندازه معينى ندارد بنابراين به هر اندازه‌اى كه مسح به آن گفته شود كافى است و افضل بلكه احتياط مستحب اين است كه مسح پا با تمام كف دست باشد، و آنچه در مسح سرگذشت كه بايد خشك بوده و مسح با باقيمانده آب وضو باشد در مسح پاها نيز جارى است.

(2)

مسأله 16- احتياط (مستحب) آن است كه مسح با كف دست باشد

و اگر نتوانست، آنگاه با پشت دست مسح نمايد و اگر اينهم ممكن نباشد با ذراع مسح كند، اگر چه اقوا اين است كه اختيارا (و بدون عذر) نيز، مى‌تواند با پشت دست بلكه با ذراع مسح كند.

(3)

مسأله 17- اگر رطوبت كف دست خشك شود

بايد از ساير مواضع وضو مانند ابرو، محاسن و غيره رطوبت بگيرد و با آن مسح كند [16] و اگر گرفتن رطوبت از آن مواضع ممكن نباشد بايد وضو را اعاده كند و اگر به خاطر گرماى هوا و يا حرارت بدن اعاده وضو مفيد نباشد. بطورى كه هر بار وضو بگيرد، آب وضو خشك مى‌شود بايد با آب جديد (آب غير وضو) مسح كند.

و احتياط مستحب آن است كه اول با همان دست خشك و سپس با آب جديد مسح كند و بعد هم تيمم نمايد.

(4)

مسأله 18- در مسح بايد ماسح (مثلا دست) بر روى ممسوح (سر، پاها) كشيده شود

، پس اگر بر عكس كند كافى نيست ولى حركت مختصر ممسوح (سر، پا) ضرر نمى‌رساند.

(5)

مسأله 19- در مسح پاها واجب نيست انگشتان كف دست را روى انگشتان پا بگذارد

و تا حد معين (برآمدگى روى پا يا مفصل) بكشد بلكه اگر تمام كف دست را بر تمام روى پا بگذارد سپس كمى- به مقدارى كه مسح صدق كند- بكشد، كفايت مى‌كند.

(6)

مسأله 20- در وقت ضرورت- مانند تقيه، سرما، درنده، دشمن‌

، و آنچه كه به سبب آن از برداشتن مانع (كه روى سر و پاها را گرفته است) مى‌ترسد- مسح بر مقنعه، كفش، جوراب و مانند آنها جايز است، البته آنچه كه در مسح بشره معتبر بوده مانند آنكه مسح با كف دست و با رطوبت وضو و غير اينها باشد، در مسح بر روى مانع هم معتبر است.