است دو ركعت نماز احتياط نشسته بخواند، و در شك بين دو و چهار بايد عوض دو ركعت نماز احتياط ايستاده، دو ركعت نشسته بجا آورد، و در شك بين دو و سه و چهار، عوض دو ركعت نماز احتياط ايستاده، دو ركعت نشسته بخواند، سپس دو ركعت نشسته بجا آورد، زيرا اين دو ركعت نشسته وظيفه‌اش است، و بايد دو ركعت نشسته‌اى را كه بدل از آن (دو ركعت ايستاده‌اى) است كه وظيفه شك است، بر دو ركعت نشسته‌اى كه وظيفه‌اش هست جلو بيندازد و احتياط بهتر آن است كه در همه اينها بعد از اين عمل، نماز را اعاده كند.

(1)

مسأله 12- در شكهاى صحيح، قطع كردن و دست برداشتن از نماز و از نو خواندن آن جايز نيست‌

، بلكه واجب است طبق وظيفه كسى كه شك دارد، عمل نمايد، ولى اگر نماز را باطل كند، واجب است كه نماز را از نو بخواند و نمازش صحيح است، اگر چه به خاطر باطل كردن نماز، گناه كرده است.

(2)

مسأله 13- در شكهاى باطل اگر از شكش غفلت نمايد و نمازش را تمام كند

، سپس معلوم شود كه نمازش طبق واقع بوده است، در اين كه نمازش صحيح است «يا نه» دو وجه است: موجّه‌ترين آنها، در صورتى كه شك در غير ركعت اول و دوم باشد، صحيح بودن نماز است و امّا در مورد شك در ركعت اوّل و دوّم، احتياط، اعاده نماز است.

(3)

مسأله 14- اگر مسافر در يكى از جاهاى تخيير باشد و نيّت قصر نمايد

و در ركعات نمازش شك كند، بعيد نيست كه لازم باشد طبق وظيفه‌اش در شك عمل نمايد و بدون آن كه نيازى به عدول از نيت (قصر به تمام) داشته باشد، چاره‌جوئى كند، لكن سزاوار نيست كه احتياط را ترك نمايد به اينكه بعد از عدول از نيّت، عمل به وظيفه شك نمايد و نماز را اعاده كند.

(4)

مسأله 15- اگر در حالى كه بعد از دو سجده، نشسته است بين دو و سه شك كند

و بداند كه در اين نماز، تشهد نخوانده است، بنابر اقوا بايد بعد از بنا گذاشتن بر سه نمازش را ادامه دهد و بعد از نماز، تشهد را قضا نمايد، و همچنين است اگر در حال ايستادن، بين سه و چهار شك كند، با اين كه مى‌داند تشهد نخوانده است، كه بايد بنا را بر چهار بگذارد و نماز را ادامه دهد و بعد از نماز، تشهّد را قضا نمايد.

(5)

حكم شكهايى كه اعتبار ندارد

(6) اين شكها در مواردى است از آن جمله است- شك در چيزى پس از آن كه محل آن گذشته باشد، و شرحش قبلا گذشت.

(7) و از آن جمله است- شك در چيزى پس از آنكه وقت آن گذشته باشد و شرح اين نيز گذشت.