كه در بحث خلل (نواقص صلاة) خواهد آمد. و آنچه در تشهد واجب است آن است كه بگويد: «اشهد ان لا اله الّا اللّه وحده لا شريك له و اشهد انّ محمّدا عبده و رسوله، اللّهمّ صلّ على محمّد و آل محمّد» و گفتن «الحمد للّه» يا «بسم اللّه و باللّه و الحمد للّه و خير الاسماء للّه يا الأسماء الحسنى كلّها للّه» در اول تشهّد و گفتن «و تقبّل شفاعته فى امّته و ارفع درجته» بعد از صلوات بر پيغمبر و آل او، مستحب است ولى در تشهد دوم، احتياط آن است كه اين كلمات را، به قصد انجام وظيفه و به نيت آن كه ذكر مستحب مخصوص تشهد است، نگويد و بايد تشهد را به لفظ صحيح كه با قواعد زبان عرب موافق است بخواند و كسى كه از لفظ صحيح ناتوان باشد ياد گرفتنش بر او واجب است.

(1)

مسأله 2- در حال تشهد بطور مطمئن و آرام نشستن، بهر نحوى كه باشد، واجب است‌

و در حال تشهد اقعاء مكروه است، و آن عبارت از اين است كه سينه پاها را به زمين گذارد (روى پنجه پاها را به زمين نهد) و روى پاشنه‌ها، بنشيند و احتياط ترك آن است. و در حال تشهد تورك (روى ران طرف چپ قرار گرفتن و روى پاى راست را روى كف پاى چپ نهادن) مستحب است، كما اينكه تورك در بين دو سجده و بعد از آنها، مستحب است، همچنانكه (در مبحث سجده) گذشت.

(2)

سلام نماز

(3)

مسأله 1- سلام در نماز واجب است‌

و ظاهرا جزء آن مى‌باشد و جايز شدن كارهاى منافى آن و خارج شدن از نماز توقف بر سلام نماز دارد و براى سلام دو عبارت است:

اوّل: «السّلام علينا و على عباد اللّه الصّالحين» و دوّم: «السّلام عليكم» و احتياطا، با افزودن «و رحمة اللّه و بركاته» بر آن، اگر چه بنا بر اقوا مستحب است، و اگر عبارت اوّل را گفته باشد، عبارت دوم، جزء مستحب نماز مى‌شود و در صورتى كه عبارت اول را نگفته باشد، عبارت دوم ظاهرا جزء واجب نماز مى‌باشد، و اكتفا كردن به عبارت دوم، بلكه اكتفا نمودن به عبارت اول هم، جايز است، اگر چه احتياط آنست كه به عبارت اوّل (السّلام علينا و على عباد اللّه الصّالحين) اكتفا ننمايد و امّا «السّلام عليك ايّها النّبىّ و رحمة اللّه و بركاته» از دنباله‌هاى تشهد است كه با آن، كارهاى منافى نماز، جايز نمى‌شود و ترك آن، نه عمدا و نه سهوا، نماز را باطل نمى‌كند. لكن احتياط آن است كه هميشه گفته شود، همانطورى كه احتياط آن است كه با مقدم داشتن عبارت اول (السّلام علينا و على عباد اللّه الصّالحين) بين دو عبارت جمع كند، (هر دو سلام را بگويد)