(1)

مسأله 14- احتياط آن است كه از يكى از قرائت‌هاى هفتگانه، تخلّف ننمايد

همچنانكه احتياط (واجب) آن است كه از آن قرائتى كه در قرآن كريم است كه در ميان مسلمين است، تخلّف ننمايد، هر چند تخلّف در بعضى از كلمات، مثل: «ملك يوم الدين» و «كفوا احد» ضررى نمى‌رساند، بلكه بعيد نيست كه قرائت، بر طبق يكى از قرائت‌ها (اگر چه غير از قرائت‌هاى هفتگانه باشد)، جايز باشد.

(2)

مسأله 15- قرائت «مالك يوم الدين» و «ملك يوم الدين» جايز است‌

و بعيد نيست كه قرائت اوّلى، ارجح و بهتر باشد و همچنين در «صراط» جايز است با «ص» و با «س» خوانده شود و با «ص» ارجح است، و در كفوا احد، چهار وجه (جايز) است: مضموم بودن فاء و ساكن بودن آن (و هر يك از اين دو) با همزه و يا واو.

1- كفوأ: با ضمه فاء و تنوين همزه 2- كفوأ: با سكون فاء و تنوين همزه 3- كفوا: با ضمه فاء و تنوين واو 4- كفوا: با سكون فاء و تنوين واو و بعيد نيست كه مضموم بودن فاء با تنوين واو (وجه سوم) از بقيّه ارجح باشد.

(3)

مسأله 16- كسى كه (قرائتش صحيح نيست و) فقط مى‌تواند بطور غلط يا با عوض كردن بعضى از حرف‌هاى قرائت، بخواند

و نمى‌تواند [هم‌] ياد بگيرد، همان اندازه كه مى‌داند براى او كافى است و اقتدا در جماعت بر او واجب نيست اگر چه مطابق احتياط است، و كسى كه قدرت بر ياد گرفتن، و تصحيح قرائت دارد و ياد نمى‌گيرد، اقتدا كردن او به نماز جماعت در صورت امكان، بنابر احتياط، واجب است.

(4)

مسأله 17- نمازگزار در غير ركعت اوّل و دوّم (يعنى در ركعت سوّم و چهارم) نمازهاى واجب، بين خواندن سوره حمد و گفتن ذكر [تسبيحات اربعه‌] مخيّر است‌

، و بعيد نيست كه براى امام جماعت، خواندن سوره حمد افضل باشد و براى مأموم، گفتن ذكر (افضل باشد) و براى كسى كه فرادا نماز مى‌خواند، سوره حمد و تسبيحات اربعه، مساوى باشد و كيفيّت ذكر چنين است «سبحان اللّه و الحمد للّه و لا اله الّا اللّه و اللّه اكبر» و واجب است بر عربى بودن آن مواظبت شود، و يك مرتبه گفتن آن كفايت مى‌كند، و احتياط و افضل آن است كه آن را سه مرتبه تكرار كند و بهتر است كه به اين تسبيحات، استغفار (مثلا استغفر اللّه ربى و اتوب اليه) افزوده شود، و واجب است آهسته خواندن حمد و ذكر (در ركعت سوّم و چهارم) حتى «بسم اللّه الرّحمن الرّحيم» بنا بر احتياط واجب، (بايد آهسته خوانده شود) و ركعت سوّم و چهارم لازم نيست در خواندن حمد و گفتن ذكر مثل هم باشند [بنابراين مى‌تواند در يك ركعت، حمد بخواند و در ديگرى تسبيحات بگويد].

(5)

مسأله 18- اگر قصد خواندن تسبيحات نمود ولى زبانش به خواندن حمد سبقت گرفت‌

بدون آنكه، و لو به صورت ارتكاز در ذهن، قصد حمد را داشته باشد، در اين صورت اقوا آنست كه به اين قرائت اكتفا نمى‌شود، ولى اگر قصد خواندن حمد (هر چند قصد اجمالى)، صورت گرفته باشد اقوا صحت آن است و همچنين است اگر با غفلت و بى‌توجّهى، شروع به خواندن يكى از آنها بنمايد، كه اگر بدون قصد حتّى قصد اجمالى باشد، بنا بر اقوا، صحيح نيست، و در غير اين صورت، بنابر اقوا صحيح است.

(6)

مسأله 19- اگر سوره حمد را به خيال آنكه كه در ركعت اوّل و دوّم است، بخواند

،