(1)

مسأله 3- نبايد در قيام، فاصله بين دو پا به اندازه‌اى باشد كه از صدق عنوان قيام خارج گردد

، بلكه بنابر اقوا، هر چند قيام صدق كند، نبايد به صورت غير متعارف، پاها باز باشند.

(2)

مسأله 4- در قيام، به مقدار مساوى بر پاها اعتماد كردن، واجب نيست‌

، امّا ايستادن بر روى هر دو پا نه بر يك پا و نه بر انگشتان و نه بر پاشنه‌ها، بنابر اقوا، واجب است.

(3)

مسأله 5- اگر به هيچ‌گونه- و لو با تكيه دادن يا خم شدن يا باز كردن پاها و خلاصه به هيچ وجه، حتى به صورت قيام اضطرارى- نتواند بايستد

بايد نشسته نماز بخواند، و در نشستن (هم) شرط است كه راست و بدون تكيه بر چيزى باشد، بنابراين در صورتى كه توانايى راست نشستن و تكيه ندادن را دارد نبايد تكيه داده و متمايل به يك طرف شود و در صورت ناچارى جايز است و اگر بطور كلّى نتواند بنشيند، بايد مثل ميّتى كه دفن مى‌شود، بر طرف راست خوابيده بخواند و اگر آن را هم نتوانست، برعكس اوّل، بر روى طرف چپ (خوابيده نماز بخواند) و اگر آن را هم نتواند انجام دهد، بايد مانند شخصى كه در حال جان دادن است بر پشت خوابيده نماز بخواند.

(4)

مسأله 6- اگر بتواند بايستد ولى نتواند ايستاده ركوع كند

، بايد ايستاده نماز بخواند، سپس بنشيند و بطور نشسته ركوع نمايد و اگر اصلا نه توانايى انجام ركوع و سجود را دارد و نه توانايى بعضى از اقسام اضطرارى و آسان آنها، حتّى ركوع نشسته را، بايد ايستاده نماز بخواند و براى ركوع و سجود، اشاره نمايد و احتياط آن است كه كسى كه توانايى نشستن را دارد، اشاره‌اش براى سجده در حال نشستن باشد. بلكه احتياطا در صورت امكان، چيزى را كه سجده بر آن صحيح است، بر پيشانى بگذارد.

(5)

مسأله 7- اگر در بعضى از ركعات نماز- نه همه آنها- بتواند ايستاده نماز بخواند

، بايد ايستاده نماز بخواند تا آنكه از ايستادن عاجز شود و پس از آن بنشيند سپس وقتى [دوباره‌] توانست بايستد، بايد بايستد و همچنين ...

(6)

مسأله 8- برقرارى و پابرجا بودن در قيام و كارهاى ديگر نماز واجب‌

، مثل ركوع و سجده و نشستن، واجب است، و اگر نتوانست پابرجا باشد، بلكه قيامش با اضطراب است، اين قيام را بر نشستنى كه پابرجا انجام مى‌گيرد، مقدم مى‌دارد و همچنين است ركوع و ذكر و بلند كردن سر از آن، پس بايد همه اينها را با اضطراب (در حال ايستاده) انجام دهد و به نشستن منتقل نشود اگر چه در نشستن برقرارى و پابرجايى باشد.