(1)

مسأله 3- مستحب است، امام جماعت، تكبيرة الاحرام را طورى بلند بگويد كه افراد پشت سر او، بشنوند

، و شش تكبير بقيّه را آهسته بگويد.

(2)

مسأله 4- مستحب است، موقع گفتن تكبيرة الاحرام، دستها را تا مقابل گوشها يا تا مقابل صورتش بلند كند

، بطورى كه موقعى كه شروع به بلند كردن دست مى‌كند، گفتن «اللّه اكبر» را هم شروع نمايد و وقتى بلند كردن دستها تمام مى‌شود (كه مثلا دستها مقابل گوشها مى‌رسد) «اللّه اكبر» هم تمام شود و بهتر آن است كه دستها از گوشها نگذرد و انگشتان دستها به هم چسبيده و كف دستها، رو به قبله باشد.

(3)

مسأله 5- اگر «اللّه اكبر» بگويد، سپس در حالى كه ايستاده است، شك كند

كه آن تكبيرة الاحرام بود يا تكبير ركوع، بايد بنا را بر اوّل بگذارد (كه تكبيرة الاحرام است).

(4)

قيام (ايستادن)

(5)

مسأله 1- [مقصود از قيام‌]

قيام در تكبيرة الاحرام- كه مقارن نيّت است- و در ركوع ركن است و اين قيامى كه در ركوع ركن است عبارت است از همان قيامى كه (قبل از ركوع است و) از آن به ركوع مى‌رود، و اين همان قيامى است كه آن را «قيام متصل به ركوع» گويند، بنابراين كسى كه عمدا يا سهوا، در اين دو صورت، اخلال به قيام كند به اينكه: تكبيرة الاحرام را نشسته بگويد، يا يك ركعت كامل را نشسته بخواند، يا در حالى كه خم شده تا به سجده رود يادش بيايد كه ركوع نكرده، (و بدون آنكه راست بايستد) و به همان حالت خميدگى به ركوع برخيزد يا قبل از رسيدن به ركوع، يادش بيايد كه ركوع نكرده و بدون راست قرار گرفتن قامت و با حالت خميده، (در حدّ ركوع) بايستد، و لو اينكه (در اين موارد) سهوا قيام را ترك كرده باشد، [در همه اين موارد] نمازش باطل است، و قيام در غير اين دو مورد واجبى است كه ركن نيست و نماز فقط با ترك عمدى آن باطل مى‌شود، مثل قيام در حال خواندن حمد و سوره. بنابراين، كسى كه سهوا نشسته، حمد و سوره بخواند، سپس يادش بيايد و بايستد، نمازش صحيح است و همچنين است با زياد شدن قيام (كه اگر سهوا زياد شود نماز باطل نمى‌شود) مثل كسى كه در جايى كه بايد بنشيند، سهوا بايستد.

(6)

مسأله 2- نمازگزار در صورت امكان بايد طبق حال و وضع خودش بطور معتدل كاملا راست بايستد

بنابراين، اگر با خميدگى يا متمايل به يكى از دو طرف بايستد، بطورى كه نگويند راست ايستاده، نماز باطل مى‌شود، بلكه احتياط و بهتر آن است كه گردن را هم راست نگه دارد، هر چند پايين انداختن سر، بنابر اقوا جايز است و در حال اختيار تكيه دادن به چيزى هنگام ايستادن جايز نيست، اما در وقت ناچارى اشكالى ندارد، پس مى‌تواند به شخص يا غير آن، تكيه نمايد و كسى كه مى‌تواند با تكيه بر چيزى بايستد، نبايد بطور نشسته مستقلا نماز بخواند.