اين شكل كفايت نمى‌كند و نه هم معناى عربى آن و نه ترجمه غير عربى آن، (كفايت نمى‌كند) و اين تكبيرة الاحرام ركن است كه با كم شدن و همچنين با زياد شدن آن عمدا يا سهوا، نماز باطل مى‌شود، پس اگر براى شروع در نماز، «اللّه اكبر» بگويد و پس از آن مرتبه دوّمى را به عنوان تكبيرة الاحرام بر آن بيفزايد، نماز باطل مى‌شود. و [براى شروع در نماز] احتياج به تكبير سوم دارد و اگر با تكبير چهارم، اين را هم باطل كند، به تكبير پنجم احتياج دارد و همچنين و در وقت تكبير گفتن، بايد بطور كشيده (راست)، ايستاده باشد. پس؛ اگر عمدا يا سهوا، آن را ترك نمايد، نماز باطل مى‌شود، بلكه بايد از باب مقدّمه، قبل از گفتن تكبير، مستقيما ايستاده باشد و در اينكه راست ايستادن، در موقع گفتن تكبير واجب است فرقى بين مأمومى كه در حال ركوع امام، به نماز جماعت رسيده، و غير او نيست، بلكه براى آنكه يقين كند، تكبير بطور كامل در حال ايستادن و كشيدگى قامت گفته شده، سزاوار است مختصرى صبر كند، (سپس مثلا ركوع رود). و احتياط (واجب) آن است كه برقرار بودن هنگام ايستادن مانند خود ايستادن است كه نماز با ترك آن چه عمدا و چه سهوا باطل مى‌شود.

بنابراين؛ اگر سهوا برقرار بودن در حال تكبيرة الاحرام را ترك كند، احتياطا واجب است كارى كه نماز را باطل مى‌كند، انجام دهد [يعنى آن را حساب نكند و از نو شروع نمايد]. و با حالت برقرارى، تكبير را بگويد، و احتياط بيشتر از آن، اين است كه همان نماز را تمام كند، سپس با گفتن تكبير در حالت برقرارى، نماز را اعاده نمايد.

(1)

مسأله 1- احتياط واجب آن است كه «اللّه اكبر» را به دعاى قبل از آن متّصل نكند

[و سر هم نخواند] كه در نتيجه، همزه «اللّه» حذف گردد و ظاهر آن است كه «اللّه اكبر» را مى‌توان به ما بعدش مثل «اعوذ باللّه من الشّيطان الرّجيم» و «بسم اللّه الرحمن الرحيم» وصل كرده سر هم بخواند، كه در نتيجه اعراب (ر) (كه ضمّه (-) است) ظاهر مى‌شود و احتياط آن است كه اين (اتصال به ما بعد) را هم ترك كند، همچنانكه احتياط آن است كه (لام) و (راء) با «تفخيم [1]» [كه موقع اداى آنها دهن پر مى‌شود] ادا شوند، هر چند بنابر اقوا، ترك تفخيم جايز است.

(2)

مسأله 2- مستحب است، شش تكبير بر تكبيرة الاحرام افزوده شود

، يا قبل از تكبيرة الاحرام يا بعد از آن و يا برخى قبل و برخى ديگر بعد از آن، و احتياط همان صورت اوّل است (كه همه قبل از تكبيرة الاحرام باشند) بنابراين هفتمين را تكبيرة الاحرام قرار مى‌دهد. و افضل آن است كه سه تكبير را پشت سر هم گفته، سپس بگويد: «اللّهمّ، انت الملك الحقّ المبين، لا اله الّا انت، سبحانك، انّى ظلمت نفسى، فاغفر لي ذنبى انّه لا يغفر الذّنوب الّا انت» سپس دو تكبير بگويد و پس از آنها بگويد: «لبّيك و سعديك و الخير فى يديك و الشّرّ ليس اليك و المهدىّ من هديت، لا ملجأ منك الّا اليك، سبحانك و حنانيك، تباركت و تعاليت، سبحانك ربّ البيت» سپس دو تكبير ديگر بگويد [كه دوّمى آنها تكبيرة الاحرام مى‌شود] سپس بگويد:

«وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ‌، عالم الغيب و الشّهادة، حَنِيفاً مسلما و ما انا من المشركين، إِنَّ صَلاتِي وَ نُسُكِي وَ مَحْيايَ وَ مَماتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ، لا شَرِيكَ لَهُ وَ بِذلِكَ أُمِرْتُ وَ أَنَا من‌ الْمُسْلِمِينَ» و پس از آن، «اعوذ باللّه من الشيطان الرّجيم» گفته و قرائت را شروع كند.

______________________________
[1] از اصطلاحات تجويد است‌