(1)

مسأله 6- وقتى كه نمازگزار، عنوانى را كه (خود به خود) به قضا و ادا، موصوف مى‌شود، مانند عنوان نماز ظهر و عصر را مثلا و لو اجمالا قصد كند

، ديگر لازم نيست كه ادا و قضا را هم قصد نمايد. بنابراين؛ اگر انجام نماز ظهرى را كه الآن بر او واجب است، قصد نمايد و نماز قضاى ظهرى در ذمّه‌اش نباشد، كفايت مى‌كند اما اگر در ذمّه‌اش، قضاى (نماز ظهر) هم باشد، نمازى را كه مى‌خواند، بايد در نيّت معيّن كند كه نماز واجب همان روز است يا روز ديگر (اداء است يا قضا؟) و اگر قصد نمازگزار اين باشد كه فرمانبرى از امتثال امر خداوند كه الآن متوجّه اوست، نمايد و به خيال اينكه هنوز وقت باقى است، قصد اداء نمايد و سپس معلوم شود كه وقت گذشته بوده، نمازش صحيح و قضا حساب مى‌شود، كما اينكه اگر به خيال گذشتن وقت، قصد قضا نمايد، سپس معلوم شود كه وقت نگذشته بوده، نمازش صحيح و اداء حساب مى‌شود.

(2)

مسأله 7- نيّت قصر (شكسته خواندن) و اتمام (تمام خواندن نماز) واجب نيست‌

نه در جايى كه فقط قصر يا اتمام لازم است، بلكه و نه در جاهايى كه نمازگزار، مخيّر بين قصر و اتمام است، بنابراين؛ اگر مثلا نماز ظهر را با ترديد و به قصد اينكه بعد از تشهّد اوّل يا در دو ركعتى سلام مى‌دهد و يا آنكه (سلام نمى‌دهد و) دو ركعت بقيّه را مى‌خواند، شروع كند، نمازش صحيح است، بلكه اگر [از اوّل‌] يكى از آنها را بطور معيّن قصد كند، بنابر اظهر، لازم نيست ملتزم به آن باشد (و طبق قصدش عمل كند) و مى‌تواند [در بين نماز] به ديگرى عدول نمايد، بلكه بنابر اقوا هيچ يك از آنها با تعيين كردن هم معيّن و مشخّص نمى‌شود و احتياج به عدول نيست، بلكه با سلام دادن در دو ركعتى، قصر، تحقّق پيدا مى‌كند، كما اينكه با ضميمه كردن دو ركعت بقيّه، عملا، اتمام، حاصل مى‌شود بدون آن كه قصد در آنها دخالت داشته باشد بنابراين؛ اگر قصد قصر نمود و بعد از انجام دو سجده كامل، بين دو و سه شك نمود، بنا را بر سه مى‌گذارد و نمازش را [با نماز احتياط] از اينكه باطل شود چاره‌جويى مى‌كند، بدون آنكه قصد عدول لازم باشد، بلكه بعيد نيست كه وظيفه‌اش، تنها عمل به حكم شك باشد و البته در اينگونه موارد، سزاوار است كه احتياط، ترك نشود به اين ترتيب كه نيّت عدول كرده، سپس (طبق وظيفه‌اش در موقع شك) براى نماز چاره‌جويى كند و پس از آن عمل را اعاده نمايد.

(3)

مسأله 8- نيّت اينكه نماز واجب يا مستحب است، لازم نيست‌

، بلكه قصد قربت و نزديك شدن به خدا (به وسيله عمل) بدون هيچ‌گونه ضميمه‌اى كفايت مى‌كند، ولى احتياط آن است كه وجوب و استحباب را قصد نمايد.

(4)

مسأله 9- تصوّر كردن تمام افعال و جزئيّات نماز، موقع نيّت، لازم نيست‌

، بلكه تصوّر اجمالى آن كفايت ميكند.

(5)

مسأله 10- اگر در اثناى نماز، قصد شكستن نماز نمايد

يا قصد كند كارى را كه نماز را باطل مى‌كند انجام دهد و توجّه هم داشته باشد كه اين عمل با نماز منافات دارد، چنانچه با اين حال، نماز را تمام كند [نمازش‌] باطل است و همچنين است (نمازش باطل است) اگر با