شهادت دو عادل اعتماد كند. چنانچه تمام نماز قبل از وقت واقع شده باشد، باطل است و اگر قسمتى از آن، گرچه كم باشد در وقت واقع شود صحيح است.

(1)

مسأله 15- اگر از اول وقت به مقدار خواندن نماز و تحصيل مقدمات آن مانند طهارت با آب يا خاك و غيره بر اساس حال و وضع نمازگزار، بگذرد

سپس يكى از عذرها مانند ديوانگى و حيض (برايش) پيش آيد، قضا بر او واجب است و اگر اين مقدار وقت نگذشته قضا بر او واجب نيست. بلى اگر مقدمات نماز در همان اول وقت، حاصل باشد. و از اول وقت به مقدار خواندن نماز بر اساس حال و تكليف همان وقتش بگذرد و سپس عذرى پيدا شود قضا بر او واجب است. و اگر عذر در آخر وقت برطرف شود چنانچه وقت باقيمانده گنجايش تحصيل طهارت و خواندن دو نماز را دارد، انجام هر دو نماز واجب است و اگر گنجايش تحصيل طهارت فقط و يك نماز را دارد بايد (تحصيل طهارت نموده) نماز مختص آن وقت را بخواند و همچنين است اگر يك ركعت از نماز را با طهارت درك كند.

بنابراين اگر وقت باقيمانده به مقدار تحصيل طهارت و ادراك يك ركعت باشد بايد (تحصيل طهارت كرده) نماز دوم را بخواند. و اگر به مقدار تحصيل طهارت و يك نماز و يك ركعت از نماز ديگر، وقت باقى باشد هر دو نماز واجب است (كه بايد تحصيل طهارت كرده هر دو نماز را بطور مرتب بخواند).

(2)

مسأله 16- شخص بى‌عذر، موقع شروع نماز، بايد بداند كه وقت نماز شده است‌

و شهادت دو عادل كه به استناد حسّ شهادت دهند جاى دانستن را مى‌گيرد مثل اينكه شهادت بدهند كه سايه شاخص بعد از كم شدن، شروع به زياد شدن، نموده است و اذان مؤذن اگر چه عادل و وقت‌شناس باشد، بنابر احتياط واجب، كفايت نمى‌كند و اما شخص با عذر، در مثل ابرو مانند آن از عذرهاى عمومى، مى‌تواند با گمان به وقت نماز بخواند، و اما صاحب عذر خصوصى مانند كور و زندانى، نبايد ترك احتياط كند (پس) بايد نماز را تأخير اندازد تا علم پيدا كند وقت داخل شده است.

(3)

مقدمه دوم در قبله است‌

(4)

مسأله 1- حتى الامكان رو به قبله بودن در نمازهاى واجب چه يوميه و چه غير يوميه حتى نماز ميت واجب است‌

، (و همچنين) در نماز مستحبى كه روى زمين با حالت آرامش و سكون خوانده مى‌شود، واجب است، و اما در نماز مستحبى كه در حال راه رفتن و سوار بودن و در كشتى خوانده مى‌شود، رو به قبله بودن معتبر نيست.

(5)

مسأله 2- دانستن اينكه رو به قبله است، در حال نماز، معتبر است.