(1)

مسأله 8- ذو اليد عادل باشد يا فاسق، فرقى نمى‌كند.

ولى معتبر بودن قول كافر (كه ذو اليد باشد) اشكال دارد اگر چه بنابر اقوا معتبر است، و بعيد نيست قول بچه‌اى كه (ذو اليد، و) نزديك به بلوغ است، معتبر باشد بلكه در قول بچه مميز كه نزديك به بلوغ هم نيست، بايد احتياط مراعات شود.

(2)

مسأله 9- چيز متنجس در صورت كم بودن واسطه، مثل دو و سه، نجس‌كننده است‌

و بيشتر از آن را بنابر احتياط نجس مى‌كند اگر چه در صورت زياد بودن واسطه‌ها، اقرب آنست كه نجس‌كننده نباشد. و احتياط واجب آنست كه چيزى كه با نجاستى نجس شده حكم همان نجاست را دارد. بنابراين چيزى كه با متنجس به بول نجس شده بايد دو مرتبه شسته شود. و اگر ظرفى كه سگ در آن ولوغ كرده يعنى از آب داخل آن با كنار زبانش خورده به ظرف ديگرى بخورد. خصوصا اگر آب مانده ظرف در آن ديگرى ريخته شود بنابر احتياط واجب ظرف دوم هم بايد خاك مالى شود.

(3)

مسأله 10- چيزى كه در داخل بدن به نجاست آن مى‌رسد، نجس نمى‌شود

، بنابراين خلطى كه در داخل، خونى شده ولى وقتى كه بيرون مى‌آيد آلوده به خون نباشد پاك است اما اگر چيزى از خارج به داخل وارد شود و در داخل به نجاست برسد (و سپس بدون آلودگى به خون، مثلا بيرون بيايد) احتياط آنست كه از آن اجتناب شود اگر چه بنابر اقوا اين اجتناب لازم نيست.

(4)

آنچه كه از نجاسات در نماز عفو شده است‌

(5)

مسأله 1- نجاساتى كه در نماز عفو شده چند چيز است:

(6) اول- خون جروح و قروح [76] در بدن و لباس تا خوب شود و احتياط واجب آنست كه در صورتى كه براى نوع و غالب مردم مشقت نداشته باشد، بايد آن را تطهير كرده يا لباس را تعويض نمايد مگر آنكه اين كار برايش حرجى [77] باشد كه در اين صورت تا آنجا كه برايش حرج باشد تطهير يا تعويض آن واجب نيست. پس معيار عفو يكى از دو چيز است: يا آنكه تطهير و تعويض، مشقت عمومى داشته باشد كه در اين صورت اصلا واجب نيست يا آنكه براى شخص او حرج باشد اگر چه مشقت نوعى نداشته باشد كه در اين صورت تطهير يا تعويض آن تا آنجا كه از حرج خلاصى پيدا كند بر او واجب نيست. و خون بواسير را- اگر چه زخم آن در داخل است- و هر قرح و جرح داخلى كه خونش بيرون آمده را جزء جروح و قروح شمردن، خالى از قوت نيست.