و در نقل ديگرى است كه امام عليه السلام به ابن عبّاس فرمود:

اين نوشته‌ام را نابود ساز و آن را باقى مگذار[1].

اين سخن صراحت دارد در اينكه حضرت على عليه السلام از بيانِ حكم خويش در اين مسئله و افتادنِ نوشته وى به دستِ نا اهلان، بيم داشت.

از عبدالله بن مسعود مانند اين روايت نقل شده است.

از شعبة بن توأم ضبّى روايت شده كه گفت:

برادرى داشتم كه در عهد عُمَر درگذشت و برادرانى به همراه جدش از او بر جاى ماندند. نزد ابن مسعود آمديم، او يك ششم ارث را با وجود برادران به جد داد.

پس از آن، برادر ديگرم در عهد عثمان از دنيا رفت و برادران و جدش بر جاى ماندند، نزد ابن مسعود آمديم، يك سوم ميراث را با وجود برادران به جد داد.

گفتيم: به جدّ ما از ميراث برادر اوّلمان يك ششم ارث را دادى و اكنون يك سوم را مى‌دهى؟!

گفت: ما به قضاوت رهبرانمان حكم مى‌كنيم‌[2].

در اينجا ابن مسعود اشاره دارد به اينكه نمى‌تواند آنچه را از پيامبر شنيده يا آنچه را به نظرش مى‌رسد، آشكارا بيان دارد؛ چراكه اقوال عُمَر در اين باره مختلف است، و به آنچه خلفا حكم دادند بسنده مى‌كند.

اين پاسخ ابن مسعود تا حد زيادى شبيه به جوابى است كه وى در پاسخِ كسى ابراز داشت كه از او پرسيد: در منى با پيامبر دو ركعت نماز گزاردى، سپس با عثمان چهار ركعت؟ ابن مسعود گفت:

[1] . فتح البارى 12: 21.

[2] . المحلّى 9: 285- 286.