بلا فاصله است و ثانياً آن گروه بخشى از امت بودند و حديث، غدر و پيمان‌شكنى را به «امت» نسبت مى‌دهد.

پيمان‌شكنى امت كنار زدن على (ع) از خلافت بود

و در حديثى ديگر كه ابراهيم بن محمد جوينى در كتاب «فرائد السمطين»[1] آورده، اين پيمان‌شكنى امت توضيح داده‌شده است. در آغاز اين حديث از ابن‌عباس چنين روايت شده است كه پيامبر (ص) روزى نشسته بودند. خاندان گرامى وى (على و فاطمه و حسن و حسين (عليهم السلام)) بر وى وارد شدند. با ورود هر يك حضرت گريان شدند. اصحاب از انگيزه گريه حضرت با ورود هريك، سؤال كردند. حضرت پاسخ از انگيزه گريه بر على (ع) را اينگونه بيان كردند:

«أما عليٌّ بنُ ابي‌طالب (ع) ... و إنّي بكيتُ حينَ أقبلَ لأنّي ذكرتُ غدرَ الامةِ بهِ بعدي حتى أنّه يُزالُ عن مقعدي و قَدْ جَعلَهُ اللهُ لهُ بعدي ثم لا يزالُ الأمر بِهِ حتى يُضربَ على قرنِهِ ضربةً تُخضَبُ منها لحيتُهُ ...»[2]

اما على بن ابى‌طالب (وقتى وارد شد گريه كردم)؛ زيرا غدر و پيمان‌شكنى امت نسبت به وى به‌ياد ما افتاد. حتى اينكه وى را از مقام جانشينى من كه خدا براى وى قرار داده است، بركنار خواهد

[1] . درباره كتاب و مؤلف آن بعد از اين سخن خواهيم گفت.

[2] . فرائد السمطين/ ج 2/ ص 34- 35/ موسسة المحمودى بيروت.