مجد و عظمت آن حضرت در كنار اصالت خانوادگى، كه متبلور در والا تبارى و پاك‌سرشتى وى بود و نيز امدادهاى غيبى و حمايت‌هاى الهى كه وى را از معصيت‌ها و كارهاى ناروا حفظ و حراست مى‌نمود، در تمام زواياى رفتار و كمالات اخلاقى‌اش هويدا گشت.

على بن ابى طالب بيش از همه مردم با رسول خدا ارتباط داشت و شناخت وى از رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم بيش از ديگران بود. ازاين‌رو، با صادقانه‌ترين سخن از او ياد مى‌كند و مى‌فرمايد:

از همان زمان كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم را از شير بازگرفتند. خداوند يكى از بزرگ‌ترين فرشتگان خويش را مأمور ساخت تا شب و روز، وى را به پيمودن راه‌هاى مجد و بزرگوارى و درستى و اخلاق نكو وادارد.[1]

از رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم روايت شده از همان دوران كودكى تا چه اندازه از بت‌ها كينه و نفرت داشته است. ازاين‌رو، ملاحظه مى‌كنيم در ماجراى سفر خود به شام همراه عمويش ابو طالب، حاضر نمى‌شود براى بت‌ها ارزش و اهميّتى قائل گردد.[2]

رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم براى خود و شخصيّتش برنامه‌اى ويژه انتخاب كرده بود كه برايش زندگى و حياتى سرشار از معنويّت و ارزش‌هاى والا ايجاد نموده بود. او سربار كسى نبود و از انجام كار، طفره نمى‌رفت و آن‌گاه كه به سن بلوغ رسيده براى خانواده‌اش شبانى مى‌كرد[3] و در آغاز جوانى‌[4] جهت تجارت و بازرگانى به شام سفر كرد و در زاويه‌اى ديگر از شخصيت بى‌نظيرش، جمال‌

[1] . نهج البلاغه خطبه 192.

[2] . سيره نبوى 1/ 182؛ طبقات الكبرى 1/ 154.

[3] . سيره حلبى 1/ 152؛ سفينة البحار، ماده نبأ، سيره نبوى ابن هشام 1/ 166.

[4] . بحار الأنوار 16/ 22؛ كشف الغمه 2/ 13؛ كامل ابن اثير 2/ 24.