[مقدمه‌]

بسم الله الرحمن الرحيم‌ سپاس خدايى را كه راه هدايت را به آفريده‌هايش رهنمون گشت و بر راهنمايان برگزيده‌اش به ويژه خاتم پيامبران حضرت محمد بن عبد الله صلّى اللّه عليه و اله و سلم و خاندان والاتبارش درود بيكران باد.

خدا، انسان را آفريد و به او خرد و انديشه بخشيد؛ با خرد، حقيقت را در مى‌يابد و آن را از باطل بازمى‌شناسد و با اراده، مصالح خويش را برمى‌گزيند و اهدافش را تحقق مى‌بخشد. وى، خرد را حجّت بر بندگان خود قرار داد و از سرچشمه فيض و هدايتش بر آنان فروباريد. به انسان، نادانسته‌ها را آموخت و او را به راه كمال درخور وى و هدف از آفرينش او، آشنا ساخت.

قرآن، اركان، لوازم و راه‌هاى هدايت الهى را روشن ساخت، از سويى به بيان علل آن‌ها پرداخته و از سوى ديگر، از نتايج و ثمرات آن‌ها پرده برداشته است، آن‌جا كه فرمود:

قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدى‌؛[1]

بگو: هدايت واقعى همان هدايت خداست.

وَ اللَّهُ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ إِلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ؛[2]

و خداوند، هركس را بخواهد به راه راست هدايت مى‌كند.

وَ اللَّهُ يَقُولُ الْحَقَّ وَ هُوَ يَهْدِي السَّبِيلَ؛[3]

و خداوند، سخن حق مى‌گويد و به راه صحيح هدايت مى‌كند.

[1] . انعام/ 71.

[2] . بقره/ 213.

[3] . احزاب/ 4.