از بعثت نبوى، سيل، كعبه را ويران ساخت. قريش با تشكيل انجمنى تصميم گرفت كعبه را از نو بنيان نهد و توسعه دهد و بزرگان قريش و مكّه، اين كار را برعهده گرفتند. زمانى كه به جايگاه حجر الأسود رسيدند، در مورد شخصى كه حجر را در جاى خود قرار دهد، به اختلاف پرداختند. هر قبيله در پى كسب اين افتخار براى خود بود و بدين‌ترتيب، آماده نبرد با يكديگر شدند و هم پيمانان به يكديگر پيوسته و دست از ساختن كعبه برداشتند. سپس با گردآمدن در مسجد باهم به مشورت پرداختند و همه موافقت كردند نخستين فردى كه بر جمع آنان وارد شود، ميانشان داورى كند و متعهد شدند به داورى او گردن نهند. (اتفاقا) حضرت محمد بن عبد اللّه صلّى اللّه عليه و اله و سلم نخستين شخصى بود كه بر آن جمع وارد شد و همه اظهار داشتند: وى شخصى امانتدار است و ما به داورى او راضى هستيم و بدين‌سان، پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم براى حل كشمكش و نزاع اين گروه دست به اقدام زد و حجر الأسود را در پارچه‌اى قرار داد و فرمود: هر قبيله‌اى گوشه‌اى از آن پارچه را بگيرد. سپس اظهار داشت: اكنون همه شما پارچه را بالا بياوريد. آنان نيز دستور وى را عملى ساختند؛ زمانى كه به جايگاه حجر رسيدند، آن بزرگوار خود، حجر الأسود را برداشت و در جاى لازم قرار داد و پس از آن، بناى كعبه را به پايان رساندند.[1]

بنا به نقل برخى از مورّخان در عصر جاهليت به اين دليل كه نبىّ اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم يك‌جانبه از كسى طرفدارى نمى‌كرد و اهل مجادله نبود، نزد وى شكايت مى‌بردند. اين عملكرد در عمق جان آن قبايل تأثيرى شگرف داشت و در راستاى تثبيت جايگاه اجتماعى رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم پشتوانه‌اى قوى و عمقى تازه‌

[1] . تاريخ يعقوبى 2/ 19؛ سيره ابن هشام 1/ 204؛ البداية و النهاية 2/ 300؛ تاريخ طبرى 2/ 37( چاپ استقامت).