نعمت‌هاى فراوان برخوردار شدند.[1]

موارد ياد شده حاكى از اين است كه عبد المطلب و ابو طالب كه هردو سرپرستى نبىّ اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم را برعهده داشتند، يكتاپرستانى خالص بوده و به خداى متعال ايمان داشته‌اند و اگر اين دو بزرگوار از ويژگى ديگرى غير از اين دو موقعيت، برخوردار نبودند، در افتخار و سربلندى، آنان را بسنده بود. و اين خود، دليل بر اين است كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم در خانه‌اى كه ديانت و خداپرستى و توحيد در آن حكمفرما بود، باليد و پرورش يافت.

6. با مادر

پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم بعد از پدر بزرگوارش زمانى طولانى از سرپرستى مادر مهربانش، بهره‌مند نگرديد. آمنه در انتظار جوانى يتيم عبد اللّه به سر مى‌برد تا در فقدان شوهر مهربانش براى او تسلّى خاطر باشد ولى مرگ، او را چندان مهلت نداد.

روايت شده حليمه سعديه پيامبر را در پنج سالگى به خانواده‌اش بازگرداند و مادرش آمنه تصميم گرفت براى زيارت قبر شوهر عزيز خود در مدينه، فرزندش را با خود همراه ببرد و محمد صلّى اللّه عليه و اله و سلم ضمن ديدار با دايى‌هاى خود از قبيله نجّار، در آن سامان با آنان آشنا گردد. ولى اين سفر، اندوه ديگرى براى پيامبر در پى داشت زيرا وى پس از زيارت محل وفات و دفن پدر، در مسير بازگشت در منطقه‌اى به نام «ابواء» مادر مهربان خويش را از دست داد.

[1] . سيره حلبى 1/ 190؛ البداية و النهاية 3/ 52؛ بحار الانوار 28.