4. «ايها الناس! إنكم فى دار هدنة، و انتم على ظهر سفر، و السير بكم سريع، فقد رأيتم الليل و النهار، و الشمس و القمر، يبليان كل جديد، و يقرّبان كل بعيد، و يأتيان بكل وعد و وعيد، فاعدّوا الجهاز لبعد المجاز، إنها دار بلاء و ابتلاء، و انقطاع و فناء، فاذا التبست عليكم الأمور كقطع الليل المظلم، فعليكم بالقرآن، فانه شافع مشفّع، و ماحل مصدّق، من جعله امامه قاده الى الجنّة، و من جعله خلفه ساقه الى النار، و من جعله الدليل يدلّه على السبيل. و هو كتاب فيه تفصيل، و بيان و تحصيل. هو الفصل ليس بالهزل، و له ظهر و بطن، فظاهره حكم اللّه، و باطنه علم اللّه تعالى، فظاهره أنيق، و باطنه عميق، له تخوم، و على تخومه تخوم، لا تحصى عجائبه، و لا تبلى غرائبه، مصابيح الهدى، و منار الحكمة، و دليل على المعرفة لمن عرف الصفة، فليجل جال بصره، و ليبلغ الصفة نظره، ينج من عطب، و يتخلّص من نشب؛ فان التفكر حياة قلب البصر، كما يمشى المستنير فى الظلمات بالنور، فعليكم بحسن التخلّص، و قلّة التربّص»[1]؛

4. مردم! شما در خانه آرامش و آسايش به سر مى‌بريد و شتابان در حال سفريد، شب و روز و خورشيد و ماه را ملاحظه كرده‌ايد كه هرجديدى را محو و نابود و هر دورى را نزديك مى‌گردانند و هر بيم و اميدى را با خود مى‌آورند. بنابراين، براى دورى سفر، توشه برگيريد، دنيا جايگاه بلا و گرفتارى و جدايى است، هرگاه گرفتارى‌ها و مشكلات مانند پاره‌هاى شب تاريك به شما روآورد، به قرآن متوسل شويد، زيرا قرآن شفاعت‌كننده و شفاعت‌پذيرفته‌شده و صادق و مصدّق است هر كس قرآن را پيش روى خويش قرار دهد، او را به بهشت رهنمون مى‌شود و آن‌كس كه آن را پشت سر افكند به دوزخش براند و هركس آن را راهنماى خويش گرداند، به‌

[1] . تفسير النجاشى 1/ 2- 3؛ كنز العمال 2/ 288 حديث 4027.