پس
از گسترش دين و آيين باگذشت الهى در گوشهوكنار جزيرة العرب بسيارى از مردم بدان
گرويدند و جز اندك افرادى در اين سرزمين، كسى بر آيين شرك و بتپرستى باقى نماند. در
اينجا لازم بود در موسم انجام مناسك بزرگترين گردهمايى عبادى سياسى، اعلانى صريح
و قاطع صورت گيرد تا تمام مظاهر شرك و بتپرستى درهم ريزد.
وقت
مناسبى دست داده بود كه دولت اسلامى آرمان و اهداف خود را در همهجا آشكار سازد و
مرحله پيشين كه مبتنى بر مدارا و جذب دلها بود پايان برسد.
بنا
بود آيات ابتداى سوره برائت كه به صراحت بيانگر برائت از همه مشركان بود به همراه
اعلاميه برائت، توسط ابو بكر در دهم ذى حجه در منطقه «منى» خوانده شود. مواد برائت
به شرح ذيل است:
1.
هيچ كافرى وارد بهشت نخواهد شد.
2.
كسى نبايد با بدن عريان كعبه را طواف كند، چه اينكه پيش از آن آداب و رسوم جاهليت
چنين اجازهاى را به آن مىداد.
3.
از امسال به بعد هيچ مشركى حق اداى حج نخواهد داشت.