3. غزوه حنين و محاصره طائف‌[1]

نبىّ اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم پانزده روز در مكّه به‌سر برد و پس از گذشت برهه‌اى طولانى از شرك و بت‌پرستى، دورانى نوين از توحيد و يكتاپرستى را در اين شهر آغاز نمود. مسلمانان غرق در شادى و سرور بودند و امنيّت و آرامش بر ام القرى حاكميّت يافت. به رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم خبر رسيد كه قبيله هوازن و ثقيف مهياى نبرد با اسلام شده‌اند با اين پندار كه خواهند توانست كارى را كه ديگر نيروهاى شرك و نفاق قادر بر انجام آن نشده‌اند، عملى سازند و اسلام را به نابودى بكشانند. رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم تصميم گرفت براى رويارويى با آنان از شهر خارج شود ولى با شيوه‌اى كه حضرت در هر فتح و پيروزى داشت، قبل از خروج خود به تحكيم پايه و اركان اداره شهر مكّه پرداخت. «معاذ بن جبل» را براى آموزش قرآن و احكام اسلام و «عتاب بن اسيد» را براى نمازگزاردن و اداره امور مردم، بر شهر مكّه گمارد.

آن حضرت با دوازده هزار رزمنده كه مسلمانان تا آن روز نظير آن را سراغ نداشتند از مكّه خارج گرديد و همين فزونى نيرو، سبب غرور و غفلت مسلمانان گرديد تا آن‌جا كه ابو بكر گفت: اگر، امروز با قبيله شيبان نيز رويارو شويم، از حيث نفرات، شكست نخواهيم خورد[2].

قبيله‌هاى «هوازن» و «ثقيف» با يكديگر هم‌پيمان شده و با تمام تجهيزات به اتفاق زنان و كودكان خويش از طائف بيرون آمده و براى زمينگير كردن مسلمانان موضع گرفتند. با رسيدن پيشقراولان سپاه مسلمانان به آن منطقه، دشمن موفق شد آنان را مجبور به فرار سازد به‌گونه‌اى كه ساير نيروهاى‌

[1] . اين جنگ در شوال سال هشتم هجرى رخ داد.

[2] . طبقات كبرى 2/ 150؛ مغازى 2/ 889.