نشان دادند؛ ولى عكس العمل آن حضرت در مورد ابوبكر به گونه‌ى ديگر بود.

اين روايات با قاطعيت نظريه‌ى افراطى اهل سنت را رد كرده، و ثابت مى‌كند كه اين ديدگاه نه تنها هيچ گونه پشتوانه معتبر اسلامى ندارد، بلكه آنچه از دلائل متقن و مبرهن ثابت مى‌شود خلاف آن است. و برتر دانستن اميرالمؤمنين (ع) چنان كه ابن حجر و امثال او گفته‌اند، نه تنها غلو در دين ورفض نيست، بلكه عين دين دارى و مسلمانى است. زيرا اين خداوند متعال و رسول اكرم (ص) هستند كه اميرالمؤمنين (ع) را برترى داده، وافضل معرفى فرموده‌اند.

وهمچنين سب و دشنام صحابه نيز نه غلو است و نه غلو در غلو؛ چرا كه اين نظريه نيز با قرآن، سنت، سيره‌ى صحابه و سيره‌ى تابعين مخالف است و اگر ادعاى اين نظريه درست باشد لازم است بسيارى از صحابه، تابعين و... را غالى در رفض بدانيم. مسلما علماى اهل سنت هرگز حاضر نيستند چنين كارى را انجام دهند!

3- اهميت راويان شيعه‌

مناسب است در اينجا به مطلب بسيار مهمى اشاره شود. وهابى‌ها و بسيارى از علماى اهل سنت چون با احاديث فضايل امير المومنين و اهل بيت (عليهم السلام) برخورد مى‌كنند راويان آن را گرچه ثقه هم باشد صرفا به بهانه‌ى‌