داورى شيرازى يا ميرزا محمد داورى‌

ميرزا محمّد متخلّص به «داورى» سومين پسر وصال شيرازى، اديب، شاعر، نقّاش و خوشنويس ايرانى است. پدرش سخنور، شاعر و دانشمند نامدار عهد خويش بود و برادرانش «حكيم» و «وقار» و «فرهنگ» همه اهل فضل و ادب بودند. ميرزا محمّد در سال 1238 ه. ق. در شيراز به دنيا آمد و از همان كودكى، داراى فراست و هوش سرشارى بود به طورى كه به اندك توجه دقايق علوم و فنون را فرا مى‌گرفت. وى به آموختن علوم ادبى و عربى و خوشنويسى و نقّاشى پرداخت و در شمارى از رشته‌هاى علمى و هنرى از جمله فن تذهيب كتاب سمت استادى يافت.

داورى انواع شعر از غزل، قصيده، مثنوى، مرثيه و قطعه را نيكو سروده و اشعار فراوانى در مدح رسول اكرم (ص) و منقبت على بن ابيطالب (ع) دارد. آثار داورى عبارتند از: رساله در معانى و بديع به زبان عربى، رساله در علم عروض و آيين سخنورى، فرهنگ بزرگ تركى به فارسى.

ديوان وى مشتمل بر قصايد، غزليات، قطعات و مراثى است كه به سال 1330 ش، در شيراز به طبع رسيده است. يك جلد شاهنامه به خط و تذهيب و نقّاشى از او باقى مانده است. وى به سال 1282 ق، در شيراز درگذشت و پيكرش را در شاهچراغ به خاك سپردند.[1]

[1] - حديقه الشعراء؛ ج 1، ص 604. الذريعه؛ ج 9، ص 319. فارسنامه ناصرى؛ ج 2، ص 69. مجمع الفصحاء؛ ج 4، ص 293.