محمد رفيع بن عبد الكريم درميانى «لامع»

محمد رفيع بن عبد الكريم درميانى لامع در سال 1076 ه. ق، در «درميان» قهستان، از بخشهاى فعلى شهرستان بيرجند متولد شد. وى شاعرى توانا و مردى محتشم و كريم و والا همّت و عرفان مسلك بوده است. از آثار و اشعارش برمى‌آيد كه شاعر از علوم متداول زمان و دانش‌هاى اسلامى معمول روزگار بهره فراوان داشته است. وى در قصايد و قطعات و غزليّات و رباعيّاتش از ترك تعلّق و ايثار و گذشت سخن گفته. دوران عمرش كه ظاهراً بيش از شصت سال نبوده با يكى از پرآشوب‌ترين دوران‌هاى تاريخ ايران مواجه است. ديوان اشعارش بر اساس قديمترين دستنويس موجود اخيراً به چاپ رسيده است.[1]

[1] - مناقب علوى در شعر فارسى، احمدى بيرجندى، احمد، آستان قدس رضوى، بنياد پژوهشهاى اسلامى، مشهد مقدس، 1379، جلد 1، ص 54.

[2] - حبّذا: چه خوب است و نيكو. خوشا!

[3] - اشاره دارد به آيه شريفه 74 سوره زمر.

[4] - خير الرّاغبين: گزيده‌تر گرايش كنندگان به حق و به عبادت پروردگار عالم.