مانده‌اى تا بكشى بار مصيبتها را

تا كه آتش زنى از داغ، دل دريا را

مانده‌اى تا برود عشق به اوج ملكوت‌

تا نگيرد نگه آينه را زنگ سكوت‌

سبزمثل‌حسن و سرخ چنان خون خدا

دست عباسى هرچند از او گشته جدا

حلق اصغر شرر خون زده بر حنجر تو

شعله‌از ديده‌كشيده است على اكبر تو

درد در سينه آن امّت بى درد نبود

آه در شام سيه جز تو كسى مرد نبود

مرد بود آرى همرزم تو زينب، زينب‌

خطبه‌اى خواند كه آتش زد بر خرمن شب‌

چه به‌او گفتى‌آن دم كه فرو مرد قرار؟

عمه آرام شو! آرام كه فرد است بهار

پشت ما گرچه ز بد عهدى اين قوم شكست‌

كشتى نوح زمان در گِل و خوناب نشست‌

گرچه از داغ دلت مثل على شعله‌ور است‌

رنجت افزون ز تماشاى گل و ميخ‌در است‌

گرچه بر نى شرر خون خدا را ديدى‌

اشك‌و مشك‌و علم‌و دست جدا را ديدى‌

گرچه از داغ يتيمان تو گرفتى آتش‌

همه‌سان سوختى و گشتى خاكستروش‌