وقتى كه در نينوا شد آتش هم آغوش سجاد

بر قامت شعله پيچيد، فرياد تن پوش سجاد

گلواژه هاى نبوت در بغض مهتابى شب‌

تفسيرخون‌و عطش‌را خواندند درگوش سجاد

چون بركه تلخ ماتم جارى شد از سينه دشت‌

ز هرى كه دشمن فرو ريخت درچشمه نوش سجاد

همراه آهى پياپى تا آخرين لحظه عمر

بارى به سنگينى كوه افتاد بر دوش سجاد

روزى كه‌از ابر اندوه تاريك شد چشم خورشيد

روشن شد از پرتوى اشك شبهاى خاموش سجاد

همواره چون بغض باران برلب حديث عطش داشت‌

مى شد ز هر جرعه آب، غمناله چاوش سجاد

وقتى كه ابر نگاهش سرشار از گريه مى شد

هر قطره در ساغر دشت مى‌گشت مدهوش سجاد